Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 13

D VÖL
búa til te. En af því að hún skyldi
eftir opna hurðina og tók með sér
hatt skipstjórans, þá gerði hann
sér engar vonir um að sleppa, en
snéri sér að Pepper, hamstola af
reiði.
„Hvað eigum við að gera?“ hvísl-
aði hahn hásri röddu.
„Þetta getur ekki gengið svona.
„Það má til,“ hvíslaði Pepper.
Hlustaðu nú á,“ hvíslaði Cripp-
en í hótunarróm. „Ég ætla að fara
fram i eldhús, og gera hreint fyrir
mínum dyrum. Mér þykir það leið-
inlegt þín vegna, en ég hefi gert
allt, sem ég gat. Komdu og hjálp-
aðu mér að útskýra málið.“
Hánn sneri í áttina til eldhúss-
ins, en Pepper þreif í ermi hans og
hélt honum kyrrum með mætti ör-
væntingarinnar.
„Hún drepur mig,“ hvíslaði hann
meff öndina í hálsinum.
„Þvl get ég ekki gert að“, sagði
Crippen og hristi hann af sér. „Það
er mátulegt handa þér.“
„Oghún mun segja fólkinu, sem
er úti' frá þvi, og það dreþur þig,“
hélt Pepper áfram.
Skipstjórinn settist niður aftur
andspænis Pepper, eins fölur og
hann.
„Síðasta íestiri fer klukkan átta
í kvöld,“ hvíslaði flugmaðurinn
óðamála. „Það er neyðarúrræði, en
það er þáð eina, sem hægt ér að
gera. Farðu með hana í gönguför
út á engin í nánd við járnbrautar-
stöðina. Þú getur séð lestina í mílu
fjarlægð. Áætlaðu þér hæfilegan
Í71
tíma óg taktu svo til fótanna. Hún
getur ekki hlaupið.“
Frú Pepper kom inn með tebakk-
ann, svo að samtal þeirra varð að
hætta, en skipstjórinn kinkaði kolli
að baki hennar, til samþykkis, og
settist svo að tédrykkjunni með
uppgerðar kæti.
í fyrsta skipti eftir hina við-
burðaríku komu sína, gerðist h'anri
nú málhreifur. Hann talaði svo
frjálst og óhikað um atburði úr lífí
þess manns, sem hann lék, að upþ-
gjafaflugmaðurinn var á ' nálum
um að hánn kæmi upp uni sig. Er
þau höfðu lokið við að borða, stakk
hann upp á þvi, að þau færu út
að ganga,' ög á meðari frú' Pepper
batt 1 mestá grandáleysi á Sig hátt-
inn, veifaði hann íbygginn til fé-
laga 'síns og samsærismanns.
„Ég er ekki sérlega duglég að
ganga,“ sagði frú Pepper, „svo áð
þú verður að ganga hægt.“
Skipstjórinn kinkaði kolli, og
að' uridirlagi Peppers fóru þáu út
bakdyramegin, til þess að förðast
þá, sem voru að forvitnast fyrif
Útan. : • ■
Peþþer sat og réýkti stundarkorn
eftir að þau fóru, og horfði með
eftirvæntingu á klukkuna. Loks
gat hann ekki setið á sér lengur
og með þeirri djarfmannlegu á-
kvörðun, að vera þar, sem hættan
væri mest, fór hann niður á járn-
brautarstöð og tók sér stöðu á bak
við stóran kolavagn.
Hann beið óþolinmóður, og horfði
stöðugt upp eftir veginum, sem