Dvöl - 01.07.1939, Side 22

180
D VOL
Sonurinn
Eftir Guy de Maupassant.
Tveir gamlir vinir gengu saman
í garðinum, þar sem allt var þakið
blómum og loftið þrungið ilmi og
angan hins gróanda vors. Annar
þeirra var ráðherra, en hinn með-
limur í franska vísindafélaginu;
alvarlegir, virðulegir menn, báðir
tveir, fullir af eftirtekt og íhugun.
Fyrst spjölluðu þeir um stjórn-
mál, mismunandi skoðanir, ekki
um stjórnfræðileg vandamál eða
hugsjónir, heldur um menn, per-
sónuleika, eins og oftast vill verða
í slíkum samtölum. Þegar það
efni þraut, minntust þeir á
gömlu tímana, rifjuðu upp gaml-
ar endurminningar. Þvínæst var
þögn. Þeir gengu hljóðir hlið við
hlið, léttir og hlýir í skapi, mild-
verðum í framkvæmdum að sam-
eina í verki þjóðrækni okkar og
menningarviðleitni, svo að báðir
aðilar megi vel við una. En takist
það, er engum vafa bundið, að milli
þjóðarbrotanna eiga eftir að falla
ferskir straumar og heillaríkir. Þá
eignumst við, sem nú erum ung,
menningarlegt framhald æfintýr-
anna, sem við heyrðum í bernsku
af frændum okkar vestan hafs.
Ritað 10. nóv. 1939.
aðir af veðurblíðunni og yndisleik
vorsins. Stórir sveipar blómanna
sendu frá sér sterkan, mjúkan ilm.
Þúsundir margvíslega litra blóma
vörpuðu ilmi sínum út í sólhitað
loftið, meðan laburnum-tréð, þakið
stórum, gulum blómum, lét andvar-
ann dreifa örsmáu blómduftinu,
sem var svo þétt, að það leit út eins
og gulllitað ský — hunangsský —
þrungið frjómagni og fræi.
Ráðherrann stanzaði, andaði
djúpt að sér frjóþrungnu loftinu,
horfði á blómþakið tréð, skínandi
bjart, eins og sól. Hann sagði:
„Ég er að hugsa um þessar ósýni-
legu frumagnir, sem ilma svo yndis-
lega og geta fallið í órafjarlægð
héðan, skotið út frjóöngum, unnið
úr jarðveginum, vaxið og dafnað,
orðið að tré með umfangsmiklar
rætur og fagrar krónur. Þessi tré,
sem orðið hafa til fyrir frjóvgun,
alveg eins og við, dauðleg eins og
við, og geta, þegar þroskinn leyfir,
getið af sér önnur frjó, sem berast
út, alveg eins og við mennirnir!“
Og hann hélt áfram, þar sem
hann stóð fyrir framan skínandi
fagurt laburnum-tréð, sem fyllti
andrúmsloftið með hressandi ilmi
sínum.
„Ó, þú ljómandi fagra tré, ef þú