Dvöl - 01.07.1939, Blaðsíða 38

196
DVÖL
„Viljið þér gera svo vel að láta
mig fá tvo hleifa af gömlu
brauði?“ sagði hann. „Þér hafið
þarna ljómandi fallega mynd,“ hélt
hann svo áfram á meðan Martha
var að búa um brauðið.
„Já,“ svaraði hún, full aðdáunar
á kænskubragði sínu. „Ég dáist að
listum og.... (nei, það var ekki
viðeigandi að bæta við „listamönn-
um“, svona strax) og málverkum.
Finnst yður þetta góð mynd?“
„Höllin er ekki vel teiknuð,“ sagði
hann. „Fjarvíddir myndarinnar eru
ekki réttar. Verið þér sælar, frú.“
Hann tók brauðið, hneigði sig og
flýtti sér út.
Já, hann hlaut að vera lista-
maður. Ungfrá Martha lét myndina
á sinn fyrri stað.
En hvað augu hans ljómuðu blíð-
lega og göfugmannlega á bak við
gleraugun! Hann hafði svo hátt
enni! Að geta dæmt um fjarvíddir
myndarinnar við fyrsta tillit! Og
lifa á gömlu brauði! En snilling-
arnir verða oft að heyja harða
baráttu, áður en þeir hljóta viður-
kenningu.
Hvílíkur styrkur væri það fyrir
listamann, að hafa að bakhjalli
tvö þúsund dollara í banka, brauða-
sölubúð og gott hjarta. — En þetta
voru dagdraumar, ungfrú Martha.
Upp frá þessu var maðurinn allt-
af vanur að rabba nokkra stund
við Mörthu, og hann virtist þrá að
heyra uppörvandi orð frá henni.
Hann hélt áfram að kaupa gamalt
brauð, aldrei kökur eða skorpu-
steik ,aldrei neitt af hinu ljúffenga
tekexi hennar.
Mörthu fannst hann vera orðinn
hálf magur og niðurdreginn.
í hjarta sínu þráði hún að bæta
einhverju ljúffengu hnossgæti við
þennan fátæklega rétt hans, en
hana skorti hugrekki, þegar á átti
að herða. Hún vildi ekki móðga
hann, hún þekkti stærilæti lista-
mannanna.
Nú fór Martha að klæðast blá-
dröfnótta silkikjólnum sinum dag-
lega, en annars var hún vön að nota
hann aðeins á tyllidögum. í her-
berginu inn af búðinni tók hún að
sjóða leyndardómsfulla blöndu úr
aldinum og bóraxi. — Slíkt nota
margir til andlitsfegrunar.
Svo var það dag nokkurn, að við-
skiptavinurinn kom eins og venju-
lega og lagði aurana á búðarborðið
og bað um brauðið. Á meðan Mar-
tha var að ná í það, heyrðist eim-
pípublátur utan af götunni og
gufuvél fór skröltandi framhjá.
Maðurinn gekk fram að dyrunum,
til þess að sjá, hvað um væri að
vera. Og nú sló því eins og eldingu
niður í huga Mörthu, hvað gera
skyldi, og hún greip tækifærið. Á
neðstu hillu, bak við búðarborðið,
var eitt pund af nýju smjöri, sem
sendisveinninn frá rjómabúinu
hafði nýlega komið með. Martha
tók brauðhníf, skar djúpan skurð
sitt í hvorn brauðhleif, tróð þar
í vænni sneið af smjöri og þrýsti
svo hleifunum saman. Þegar mað-