Dvöl - 01.07.1939, Page 47

DVÖL
205
FlækingTLriim
Eftri Frangois Coppée
Franska skáldið Frangois Coppee var
fæddur í París 1842 og dáinn 1908. Hann
ólst upp á góðu og reglusömu heimili.
Faðir hans var duglegur skrifstofumað-
ur, en móðir hans annaðist heimilið.
Hugur hans mótaðist snemma af unaðs-
semdum heimilislífsins og hamingju smá-
borgaranna. Hann var mannvinur, hataði
gullið og brýndi fyrir mönnum starfsemi,
skyldurækni og sjálfsafneitun. Sjálfur
vann hann allan daginn á skrifstofu og
það var að eins kvöldið, sem hann gat
helgað skáldskapnum. Coppee hefir skrif-
að fjölda bóka í bundnu og óbundnu
máli, og sem rithöfundur var hann vin-
sæll með afbrigðum. Hann var skáld lýðs-
ins og smáborgaranna, var fullur með-
aumkunar með þeim, sem áttu við erf-
iðleika að stríða og hjálpfús ef hann hafði
möguleika til. Hann var gerður meðlimur
í franska Akademíinu árið 1884.
Hann var varla orðinn tíu ára
gamall, þegar hann var fyrst tek-
inn fastur sem umrenningur.
Hann sagði þá við dómarann:
„Ég heiti Jean FranQois Leture,
og ég hefi verið í sex mánuði með
manninum, sem syngur og leikur
á girnisstreng, milli ljóskeranna á
Bastille-torginu. Ég söng viðlagið
með honum og síðan kallaði ég
upp: „Hér eru allir nýju söngv-
arnir, tíu sentím, tvær súur“. Hann
var alltaf drukkinn og barði mig
oft, og það var einmitt vegna
þess, að lögreglan náði í mig í
fyrrinótt. Þar áður var ég með
manninum, sem selur bursta.
Móðir mín var þvottakona, hún
hét Adéle. Einu sinni bjó hún með
manni á neðstu hæð í Montmartre.
Hún vann sér inn mikla peninga,
af því að þjónarnir í veitingahús-
unum voru viðskiptamenn hennar
og þeir nota mikið af línfötum. Á
sunnudögum lét hún mig fara
snemma að hátta, svo að hún gæti
farið á dansleiki. Á virkum dögum
sendi hún mig til Les Fréres og þar
lærði ég að lesa. Jæja, lögreglu-
þjónninn, sem hélt vörð á götunni
við húsið okkar, var allt af vanur
að stanza fyrir framan gluggana
okkar og tala við móður mina.
Það var laglegur náungi og hafði
fengið heiðursmerki í Krímstríð-
inu. Þau giftust og eftir það fór
allt að ganga illa. Honum geðjað-
ist ekki að mér og hafði jafnvel
þau áhrif á móður mína, að hún
tók að snúa við mér bakinu. Allir
börðu mig, og til þess að vera ekki
heima, dvaldi ég heila daga í Place
Clichy. Þar þekkti ég skottulækn-
ana. Stjúpi minn missti stöðuna
og móðir mín atvinnuna. Þá fór
hún að ganga á milli húsa og þvo,
til þess að geta dregið fram líf
þeirra. Hún fékk hósta af því, —