Dvöl - 01.07.1939, Síða 51

D VÖL
209
hverfis hann og hlustuðu með á-
huga og eftirtekt. Hann hafði ein-
kennilega sakleysislegt og bjart yf-
irlit, þessi ungi, skegglausi maður.
Hann var í síðum, svörtum slopp,
með hvítt hálsbindi, stóra Ijóta skó
og brúnt, flaxandi hár. Einfeldnis-
legu barnsandlitin, sem mændu á
hann, virtust lítið barnalegri en
hans eigið, einkum þegar hann
sagði einhver skemmtileg og prests-
leg spaugsyrði, þá hló hann hjart-
anlega, svo að skein í hvitar tenn-
urnar og lærisveinarnir tóku undir
og hlógu með honum. Það var eitt-
hvað yndislegt yfir þessum hóp í
glaða sólskininu, sem lýsti upp
augu þeirra og varpaði ljóma á
Ijósu lokkana.
Jean Frangois virti þetta fyrir
sér stundarkorn í leiðslu. í fyrsta
skipti á æfinni vaknaði hjá honum
leyndardómsfull viðkvæmni í hinu
villta eðli hans, sem ekki hafði
verið annað en blind eðlishvöt og
græðgi. Hjarta hans — þetta stein-
hjarta, sem lét sér ekki bregða þótt
svipuhögg varðmannsins dyndu á
baki hans, tók nú að berjast ákaft.
Hann sá í anda bernsku sína, lok-
aði augunum og gekk burt með
kveljandi iðrun í brjósti.
Þá duttu honum í hug orðin, sem
stóðu á töflunni.
„Aðeins að það væri ekki of
seint“, sagði hann í hálfum hljóð-
um, „aðeins að ég gæti aftur unnið
fyrir mér á heiðarlegan hátt og
sofið eins og mig lystir, án þess að
hafa martröð! Það hlýtur að vera
glöggur njósnari, sem þekkir mig
núna. Skeggið, sem ég var vanur
að raka af mér, er nú orðið þykkt.
Ég get grafið mér skýli í maura-
þúfu og fundið eitthvað til að gera.
Hver sá, sem þessar bölvuðu galeið-
ur gera ekki alveg útaf við, kemur
frá þeim þrekmikill og með stælta
vöðva. Ég lærði þar að klifra upp
eftir köðlum með byrði á bakinu.
Það er allsstaðar verið að byggja
hús og múrarana vantar verka-
menn. Þrír frankar á dag! Ég hefi
aldrei fengið svo hátt kaup. Aðeins
að ég sé gleymdur og þá er mér
nóg.“
Hann breytti dyggilega eftir
þessari hugrökku ákvörðun, og eft-
ir þrjá mánuði var hann orðinn
allt annar maður. Húsbóndi hans,
sem hann vann hjá, taldi hann
bezta verkamann sinn. Hann vann
baki brotnu í brennandi sólarhita
á pöllunum, sem reistir voru með-
fram húsinu. Hann beygði sig stöð-
ugt niður og tók við sementstrog-
inu af manninum, sem stóð fyrir
neðan hann, og rétti það svo aftur
upp fyrir sig. Þegar kvöld var kom-
ið, fór hann til matsölustaðarins
örmagna af þreytu, með verki í
örmum og brennheitar hendur og
með augnalokin hálflímd saman af
kalki. Samt sem áður var hann
ánægður með sjálfan sig og bar
peningana, sem hann hafði unnið
sér inn, í vasaklútshorninu sínu.
Hann þurfti ekkert að óttast, þó
að hann færi út, því að hann hafði
veitt því eftirtekt, að lögreglan gaf