Dvöl - 01.07.1939, Síða 52

210
honum sjaldan gaum og þekkti
hann ekki.
Og að' lokum, — hvílik hamingja!
hann eignaðist vin. Það var verka-
maður, sem hét Savinien, lítill
sveitamaður, með rauðar varir og
hafði komið til Parísarborgar með
staf um öxl og pokann sinn bund-
inn við endann. Hann forðaðist
vínsölukrárnar og fór í kirkju á
hverjum sunnudegi. Jean Francois
þótti vænt um hann fyrir það,
hvað hann var guðrækinn, hrein-
skilinn og ráðvandur, — þetta, sem
hann var löngu búinn að missa
sjálfur. Það var einhver djúp og
taumlaus ástríða, sem breytti hon-
um þannig og gerði hann föður-
lega umhyggjusaman og hugsandi.
Savinien var veiklyndur og eigin-
gjarn að eðlisfari, lét allt reka á
reiðanum og var ánægður að hitta
félaga, sem einnig hafði andstyggð
á vínkránum. Þeir félagar bjuggu
saman í góðu herbergi, en tekjur
þeirra voru svo takmarkaðar, að
þeir neyddust til að bæta við þriðj a
manni. Það var gamall maður frá
Auverigne, þungbúinn á svip og
hörkulegur, sem var að aura sam-
an til þess að geta keypt landspildu
í sínu eigin héraði. Jean Fran?ois
og Savinien voru ávallt saman. Á
helgidögum gengu þeir saman um
umhverfi Parísarborgar og borðuðu
miðdegisverð undir tré, sem var hjá
einu af þessum veitingahúsum, þar
sem mikið er af ætisveppum í sós-
unni og felumyndir í þurkunum.
Þar lærði Jean Frangois alla þá
DVÖL
speki af vini sínum, sem þeir menn
hafa ekki hugmynd um, sem fædd-
ir eru í borgum. Hann lærði nöfn
trjánna og plantnanna og hinna
mismunandi uppskerutíma. Hann
hlustaði með athygli á frásögur
vinar síns um erfiðleika sveitalífs-
ins, — sáninguna á haustin, vetrar-
söngflokkana, uppskeruhátíðina,
vínuppskeruna, hvínandi vatns-
myllurnar, þreskipústana, sem
lemja jörðina, þreyttu hestana,
sem teymdir eru til vatnsins, veiði-
lífið í morgunmistrinu og umfram
allt löngu kvöldin umhverfis eld-
ana, sem kyntir eru með vínviðar-
greinum, — kvöldin sem eru stytt
með skemmtilegum sögum. Jean
Frangois uppgötvaði í sjálfum sér
hugmyndaauðgi, sem hann hafði
ekki þekkt áður og hafði mikla
unun af þessum skemmtilegu, ró-
legu og tilgerðarlausu frásögum.
Eitt var það þó, sem Jean Fran-
gois hafði áhyggjur af, nefnilega
að Savinien mundi fá að vita eitt-
hvað um fyrra líf sitt. Stundum
kom það fyrir, að hann sagði ein-
hver orð í ógáti, sem minntu á fyrri
athafnir hans og hann fann þá til,
eins og gamalt sár væri að opnast.
Einkum var hann áhyggjufullur, af
því að honum fannst Savinien vera
orðinn óvenjulega forvitinn. Þegar
Savinien, sem þegar var farinn að
mæta freistingum, spurði hann um
leyndardóma borgarinnar, þá lézt
hann ekkert vita og sneri umtals-
efninu að öðru, en óróleiki vaknaði
í huga hans útaf framtíð vinar