Dvöl - 01.07.1939, Síða 61

219
D VÖL
hann legið þögull, eins og í hálf-
gerðu dái.
„Hughraustur, bróðir minn,“
hvíslaði ég í eyra hans. „Hug-
hraustur."
En hann hélt áfram að tala, mjög
hægt og reyndi að segja hvert orð
sem skýrast.
„Ég er tilbúinn. Það er leitt að
deyja ungur, en ég er ánægður. Ef
til vill er þetta það bezta. Ég var
einmana. Ég var fátækur. Ég hélt,
að ég væri skáld, en var það ekki.
Ef ég hefði þig ekki við hlið mína,
myndi ég deyja og gleymast eins og
týnd vin í eyðimörkinni.“
Hér þagnaði hann og ég endur-
tók: „Hughraustur, bróðir minn.
Guð er líka hjá þér.“ Eftir nokkrar
mínútur tók ég eftir því að augu
hans flutu í tárum.
„Viltu veita mér síðustu bón
mína, systir Filomena?“ spurði
hann.
„Allt það, sem ég get.“ Þá sagði
hann: „Óskar þú þess, að ég deyi
í friði? Óskar þú þess, að ég deyi
blessandi nafn guðs, skapara
míns?“
„Sérhver kristinn maður á að
deyja þannig,“ svaraði ég.“
„Þú svaraðir vel, dóttir."
„Þá sagði hinn deyjandi maður
hljóðlega: „Hjálpaðu mér til þess
að gera það.“
„Hvernig, bróðir minn?“
„Hjálpaðu mér til þess að stíga
yfir þrepskjöld þessa lífs, sem ég
er að kveðja, án beizkju. Lofaðu
mér að flytja yfir um minninguna
um vinsemd þlna, systir Filomena.
Hafðu meðaumkun með deyjandi
manni. Kysstu mig.“
„Koss!“ hrópaði skriftafaðirinn.
„Ég endurtók aftur: „Hughraust-
ur, bróðir. Búðu þig undir náðar-
koss guðs.“
„Vel svarað, dóttir góð.“
„En hann hélt áfram að biðja
með veikri rödd: „Veittu mér þessa
bón. Skilurðu það, systir Filomena,
að þú munt frelsa sál mína frá
glötun. Myndir þú ætíð minnast
þess með samvizkubiti? Viltu að sál
mín glatist? Viltu verða orsök
þess?“
„Og þú, dóttir mín. Og þú....“
„Faðir! Ég varð óttaslegin við
þessi orð. Ég fór að hugsa um það,
að ef hann dæi nú þarna með
beizkju í huga, myndi hann ef til
vill glatast eilíflega, og ég líka, af
því að sökin var mín. Mér kom það
i hug, að nú stæði hann andspænis
dauðanum og líf hans tæki enda
innan stundar. Ég heyrði veikan
andardrátt hans þarna í þöglu her-
berginu. Það voru fáir sjúklingar
í stofunni og þeir sváfu vært. Ljós-
ið logaði dauflega. f fölri skímunni
litu hvít rúmin út eins og leiði. Ég
varð eitthvað svo hrygg í huga. Ég
beygði mig niður og kyssti hann.
Ég greindi aðeins þessi orð:
„Þökk, þökk.“
Svo byrjaði ég aftur að biðja.“
„Og hvar kysstirðu hann?“ —
Skriftafaðirinn reyndi að tala ró-
lega og láta ekki á neinu bera.
„Faðir! Það var næstum dimrnt,"