Dvöl - 01.07.1939, Síða 66

224
D VÖL
hann, „lokaðu augunum og réttu
fram hendurnar.“
„En Sveinn Eiríkur, maturinn er
tilbúinn og ég þarf að segja þér
dálítið."
„Það getur beðið, lokaðu nú þess-
um stóru, hátíðlegu augum, ann-
ars verð ég að gera það.“
Ósjálfrátt hlýddi ég og fann
samstundis eitthvað mjúkt og hlýtt
i höndum mér. Þegar ég opnaði
augun, sá ég ljósgulan kettling,
með skrítin, hnöttótt, blá augu og
með blátt hálsband.
„En Sveinn Eiríkur,“ sagði ég
utan við mig.
„Manstu ekki, að þetta er fyrsta
brúðkaupsafmælið okkar, Berg-
ljót. Ég vildi að ég gæti gefið þér
stærri gjöf, en ég hélt að þessi litli
angi gæti ef til vill orðið þér til
skemmtunar, og í kvöld förum við
í bíó; hugsaðu þér, ég hefi fengið
launahækkun — 20 krónur á viku!“
Hann beið eftír þvi að ég segði
eitthvað, en ég gat það ekki.
Glaðlega brosið hans hvarf, og
hann starði undrandi á mig.
„Lízt þér ekki vel á köttinn,
Bergljót? Það var það eina, sem ég
gat keypt!“
„Segðu ekki neitt,“ bað ég grát-
andi, „ég gleymdi brúðkaupsdeg-
inum okkar.“
„Bergljót!" hrópaði hann ótta-
sleginn, „hvað er að, elskan mín,
hefi ég gert eitthvað rangt? Ertu
veik?“
Þá sagði ég honum það — og enn-
þá hélt ég á kettlingnum. Það var
betra að segja það hreint og beint,
betra að enda hjónaband okkar
undir eins, heldur en pínast dag-
lega. Ég sá að hann náfölnaði.
Það komu beizkjudrættir umhverf-
is munninn og augun urðu dökk
af sársauka.
„Svo þú ætlar að yfirgefa mig?“
spurði hann loks áherzlulaust.
„Ekki ef þú verður skynsamur
og tekur á móti hjálp frá pabba,
svo að við getum lifað sæmilegu
lífi.“
Það kom ónotalegur glampi
í augu hans. „Þú ætlar að vera hjá
mér, ef pabbi þinn vill sjá fyrir
okkur,“ sagði hann kuldalega.
„Þú segist elska mig, en af litlum
efnum geturðu ekki lifað! Þess-
konar ást er aðeins fyrir sníkju-
dýr.“
„Ég er ekkert sníkjudýr,“ sagði
ég og þaut upp. „Get ég gert að
því, þó að ég hafi vanizt öðru lífi
en því, sem þú getur boðið mér?“
„Hversvegna giftistu mér þá? Þú
vissir að ég var fátækur.“
„Ég hélt, að ég gæti lært að vera
fátæk,“ sagði ég lágt.
Hann kom til mín og dró mig að
sér, öll reiði var horfin.
„Þú ert ekkert sníkjudýr — fyr-
irgefðu mér. Það var ekki alvara,
en þú mátt ekki yfirgefa mig! Ég
get ekki lifað án þin.“
Ég hristi höfuðið.
„Þú skilur mig ekki, Sveinn Ei-
ríkur, ég get ekki meira. Ég fer
heim til pabba.“
Hann fleygði mér næstum frá