Dvöl - 01.07.1939, Síða 67

D VÖL
225
sér. Farðu þá! Ég hélt, að ég hefði
gifst konu, en ekki hugsunarlausri
brúðu! Farðu bara aftur til föður
þíns og Ottó Gregers, þíns gamla
aðdáanda.“
„Sveinn Eiríkur!“
„Já, hvers vegna giftist þú hon-
um ekki? Hann er þér samboðinn.
Þú hefir sýnt mér inn í himininn,
og nú kastarðu mér niður til vítis!“
Kettlingurinn fór að mjálma.
„Hann er víst svangur,“ sagði ég.
„Svangur?“ endurtók Sveinn Ei-
ríkur, „ef til vill er hann það, og
sulturinn er hræðilegur! Biddu til
guðs að þú verðir aldrei svöng.“
Hann greip hattinn sinn og þaut
út úr húsinu.------
„Mér þykir vænt um, að þú ert
loksins komin aftur, litla stúlka,“
sagði pabbi, fyrsta kvöldið, sem ég
var heima, og það kom mildur
glampi í skörpu augun hans. „Þú
líkist mér; við viljum aðeins hið
bezta.“
„Ó, pabbi, hvað það er yndislegt
að vera aftur komin heim! Það er
líkast því, að ég hafi aldrei farið
burtu,“ sagði ég.
Rödd hans skalf dálítið. „Ég hefi
líka saknað þín, litla stúlka.“ Það
var gælunafnið mitt. Aðeins þegar
hann var óánægður kallaði hann
mig Bergljótu. — „Herbergið þitt
stendur óhreyft, eins og þegar þú
yfirgafst það. Og nú áttu að sofa
í því aftur.“ Hann kyssti mig vand-
ræðalega.
Næsta morgun vaknaði ég glöð
og hamingjusöm. Ég henti silki-
dúnábreiðunni til hliðar og hljóp
út að glugganum. Garðurinn var
dásamlegur í glitrandi morgun-
dögginni.Ó,aðeins að mamma hefði
verið á lífi! Hún elskaði garðinn
og hafði séð um fyrirkomulag hans.
Undarlegt, að ég skyldi einmitt
sakna hennar þennan morgun!
Ég sá hana í anda trítla yfir
grasflötina með — Sveini Eiríki!
Hversvegna með honum, sem hún
hafði aldrei séð? Var það vegna
þess, að í raun og veru voru þau
lík að eðlisfari?
Ég mátti ekki hugsa um Svein
Eirík. Hann tilheyrði liðna tíman-
um, sem átti að vera þurrkaður út.
Pabbi jós yfir mig gjöfum, fötum,
gimsteinum, skinnkápum, skraut-
legri bifreið, og ég byrjaði aftur
mitt fyrra líf. Vinir og vinkonur
heimsóttu mig. Þar á meðal var
Ottó Gregers, sem hafði verið minn
auðmjúkur þjónn og óaðskiljanleg-
ur fylgdarsveinn fram að þeim degi,
sem ég steig upp í bílinn hans
pabba með Svein Eirík við stýrið.
Um leið var Ottó Gregers gleymd-
ur! Og nú, eftir eitt ár og einn dag,
var allt búið með okkur Sveini Ei-
ríki!
Ég kastaði mér út í skemmtana-
lífið, en fann mér til undrunar, að
ég var orðin öll önnur en ég var
áður. Ég talaði um það við Ottó.
„Ég skil ekki sjálfa mig. Ég er
ekki hamingjusöm, og samt gerir
pabbi allt fyrir mig, og þú ert lika
svo góður, Ottó.“