Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 69

D VÖL
227
Vinur pabba, verksmiðjueigandi,
Kaj Lyng, og hin fagra kona hans,
Úlla, tóku mjög vingjarnlega á
móti okkur. Hún og ég urðum brátt
góðar vinkonur. Hún var sönn
heimskona, há og glæsileg, í íburð-
armiklum fötum.
Kvöld eitt sá ég, að hún var
ákaflega eirðarlaus; hún sat á rúm-
inu og reykti vindling; allt í einu
stökk hún á fætur.
„Ég á von á barni, Bergljót!"
„En kæra Úlla, það er dásamlegt,
en hvað maðurinn þinn hlýtur að
vera hamingjusamur.“
Hún leit á mig, en það var líkast
því að hún hefði grímu fyrir and-
litinu.
„Kaj veit það ekki.“
„En?“ —
„Dásamlegt!“ rödd hennar var
beizk, „að vera bundin hjá æpandi
krakkaanga, eftir að hafa gengið
um eins og fuglahræða! Hvað ætli
það sé dásamlegt?“
Ég gat varla komið upp nokkru
orði. „Úlla, þér getur ekki verið al-
vara, barn er stórkostleg gjöf.“
„Svo það finnst þér, en ég er nú
ekki hrifin af að leggja það á mig.“
„En þú elskar þó manninn þinn,
og — “
„Já, en mig langar svo til að
skemmta mér svolítið lengur.
Horfðu ekki svona á mig, Bergljót.
Við lifum á frelsistímum,“ hún reis
á fætur og fór að skipta um föt
fyrir laugardagsdansleikinn.
Ég starði á eftir henni. Hvernig
gat nokkur kona hugsað svona?
Það voru svona konur, sem eyði-
lögðu hjónabandið.
En var ég þá sjálf nokkru betri!
Hafði ég ekki viljað fá allt, án þess
að gefa nokkuð í staðinn? Tárin
komu fram í augun á mér, þegar
ég hugsaði um, hve glaður Sveinn
Eiríkur hafði verið, þegar hann gaf
mér kettlinginn.
Þá kom nokkuð fyrir, sem í einu
vetfangi gerbreytti lífi mínu.
Einn sólskinsdag, fór ég langa
gönguferð og kafaði í snjónum.
Ottó bauð að fylgja mér en mig
langað mest til að vera alein. Hann
varaði mig við að fara of langt,
því að það er algengt, að snögglega
skelli á hríð í fjöllunum. Og ég
hafði tæplega kafað í hálftíma,
þegar himininn huldist skýjum og
kaldur næðingur blés yfir landið,
svo að snjórinn þyrlaðist upp um-
hverfis mig. Eftir stutta stund var
ég orðin örmagna af þreytu, og
hefði án efa farizt, ef ég hefði ekki
komið auga á svolítinn kofa, rétt
hjá mér. Við dyr hans kom kona
á móti mér og nokkrum mínútum
seinna, sat ég í mjúkum hæginda-
stól meðan konan dró af mér renn-
blauta skóna og sokkana. Ég furð-
aði mig á því, að hún stakk hinum
tilfinningarlausu höndum mínum
ofan í fötu, með ísköldu vatni. Hún
sagði, að það væri til þess að blóð-
rásin yrði ekki of ör.
Ég horfði á hana með athygli.
Hún átti auðsýnilega von á barni.
Hún kinkaði kolli við hinni þög-
ulu spurningu minni. Tvö lítil börn,