Dvöl - 01.07.1939, Qupperneq 71

D VÖL
mikið að sjá hana, sem áður var
sárþjáð, brosa veiklulega, þegar
hún bað um að fá að sjá barnið
sitt. Slíkar kvalir verða konurnar
að þola til þess að gefa heiminum
nýtt líf. Hve hræðilegt það er og
hve mikið hugrekki þarf til þess!
Þegar barnið var orðið rólegt, féll
ég á kné við rúm hinnar hugprúðu
móður og sagði henni frá okkur
Sveini Eiríki.
„Ó, hvað ég fyrirlít sjálfa mig,“
sagði ég snökktandi. „Haldið þér, að
það sé of seint, haldið þér að hann
vilji taka mig til sín aftur?“
„Ef hann elskar yður — eins og
hann gerir áreiðanlega — er ég
viss um það, kæra barn,“ hvíslaði
hún. „Þér hafið gert það glappa-
skot að halda, að ástin sé hverful,
en hún er sterkasta aflið í heim-
inum. Munið þér orðin, að sá, sem
vonar allt, þolir allt og umber allt?“
Nokkru seinn fengum við hjálp.
Ottó Gregers og Kaj Lyng komu
fyrstir af leitarmönnunum. Ottó
faðmaði mig að sér og hvíslaði því
að mér, að hann hefði haldið, að
hann væri búinn að missa mig.
Frú Lenoir vaknaði og spurði bros-
andi, hvort þetta væri Sveinn Ei-
ríkur. Ég roðnaði, þegar ég sagði,
að það væri góður vinur minn.
Nú var sóttur læknir, en ég neit-
aði að yfirgefa húsið þar til hr.
Lenoir kom, hamingjusamur, en
iðrandi yfir því, að hafa yfirgefið
konu sína. Þá var ég reiðubúin að
fara og ég kyssti hana að skilnaði.
„Guð blessi ykkur Svein Eirlk,“
229
hvíslaði hún svo lágt, að enginn
annar heyrði það.
Um kvöldið var mér haldið svo-
lítið kveðjusamsæti. Ég ætlaði
samstundis heim. Það var dansað
eftir útvarpshljómlist, og ósjálfrátt
starði ég á Úllu Lyng. Hvílíkur
munur á henni og konunni, sem
ég var nýkomin frá! Ég heyrði tæp-
lega hvað Ottó sagði. Ég leit á Kaj
Lyng. Hver var það, sem hann stóð
og starði á með samanherptum
vörum?
Það hékk spegill á veggnum
beint á móti, og í honum sá ég að
Úlla dansaði við háan, glæsilegan
mann, sem kyssti hana í laumi, og
hún hafði ekkert á móti því. Ég
vorkenndi honum. Hann var ná-
fölur. Hann var áreiðanlega ekki á
sama máli og Úlla um það, hvernig
maður ætti að njóta lífsins.
Næsta morgun kvaddi ég þau öll.
Ottó fylgdi mér á stöðina.
„Ég hafði svolítinn vonarneista,
Bergljót," voru síðustu orð hans,
„en ég bið aðeins um hamingju
fyrir þig. Sveinn Eiríkur er ham-
ingjusamasti maður undir sólunni.“
Kæri, tryggi Ottó, hann fékk bróð-
urkoss.
Svo talaði ég við pabba.
„Ertu viss um, litla stúlka, að þú
viljir snúa aftur til —“
„Pabbi!“
Hann lagði höndina á öxl mér.
„Þykir þér áreiðanlega svo vænt
um hann?“
„Já, pabbi.“