Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 34

192
DVÖL
ins skilja, að eitthvað hefir alltaf
farið á mis, þá verða þeir særðir og
undrandi af því, að hafa ekki
fengið að vita það fyrr. Alveg eins
og hægt væri að segja sumt fyrr,
— ég rneina — fyrr en það er of
seint.
Þau Hugh og Lamoir voru þann-
ig, að það var erfitt að skilja þau,
bæði saman og sitt í hvoru lagi.
Þú skilur, að Hugh var alls ekki
þessi alþýðlega manntegund. Það
var ekkert létt við hann. Ég minn-
ist þess, að ég sá hann einu sinni
á mannfundi, og hann var eins og
eyðieyja í hafi glaðværðarinnar.
Lamoir sagði, að hann væri stolt-
ur. Það var eins og hann léti sig
engu skipta skoðanir annarra,hann
virtist ekki hafa minnsta tíma til
að ganga um með þessi undan-
láts glensyrði á vörunum, sem
svo mjög einkenna nútíma-hæ-
versku. Þetta er orðalag Hugh, en
ekki mitt. Lamoir fór frá honum
fyrir hér um bil níu árum.
Ég kom til hennar í Algier fyrir
tveimur árum. Mig langaði ákaf-
lega mikið til að sjá, hvernig hún
yndi þessu nýja lífi. Ég sagði Hugh
náttúrlega ekki, hver væri höfuð-
ástæðan fyrir för minni til Algier,
og ég býst við, að hann hafi hald-
ið, að ég ætlaði að reyna að skrifa
bók. Þar sem Hugh hafði það fyrir
sið að tala aldrei um konu sína,
var ómögulegt að gera sér í hug-
arlund, hverjar tilfinningar hans
voru í því efni, og svo minntist ég
þá auðvitað ekki heldur á hana.
En hvað sem því líður, þá var
það nú svona með Lamoir. Hún
hafði til að bera þenna sjald-
gæfa virðuleik þagnar og skiln-
ings. Sumum fannst hún ákaflega
leiðinleg, en þú veizt þá líka,
hvernig „sumir“ eru; það mætti
kannske segja, að áfellisdómar
þeirra væru tignarmerki, sem
enginn sæmilega góður maður ætti
að vera án.
Við vorum á gangi eftir bleikum
tígulsteinum þaksins einn morg-
un og það var ládeyða á sjónum.
Lamoir spurði mig um Hugh,
hvernig honum liði, og ég sagði,
að honum liði vel. „Dálítið ein-
mana,“ bætti ég við.
Við settumst á þakvegginn og
horfðum yfir hæðirnar og hvítan,
óþrifalegan bæinn. Á firðinum var
amerískt skemmtiferðaskip — eins
og klessa. Loksins sagði Lamoir:
„Já, hann var alltaf einmana.
Einmana og stoltur. Hugh er mjög
stoltur. Finnst þér það ekki?“
Ég sagði: „Og þú, Lamoir, ert þú
ekki stolt líka?“
Þú skilur, að ég vissi ekkert um
eðli erfiðleika þeirra, Hugh og
Lamoir. Ég vissi aðeins, að þessir
tveir vinir mínir höfðu skilið fyrir
níu árum. Lamoir horfði út á haf-
ið; hún var brosandi. Svo hristi
hún allt í einu höfuðið. Hún var
grá fyrir hærum, hrokkið stutt
hár — þú sérð, hvað Lamoir var
aðlaðandi, eins og blóm á hausti.
„Nei — nei,“ sagði hún. „É g er