Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 4

162
D VÖL
eldurinn slokknaði, háttaði hún og
lá síðan í rúminu svefnvana, en
Sjáandi og heyrandi og skjálfandi
af kulda. Jæja, svo að þangað fór
hann þá! Átti hún að sætta sig
við þetta lengur? Þannig hugsaði
hún ráð sitt, róleg, án ofsa og æs-
ingar. Jafnvel hugsanir hennar
voru sem klappaðar í stein.
Það var orðið bjart í herberginu.
Hún reis úr rekkju, gekk að litla
sprungna speglinum og virti andlit
sitt lengi fyrir sér. Þótt henni hefði
einhvern tíma verið kunnugt um
eigin fegurð, þá hafði sú vitneskja
glatazt í sambúðinni við hinn unga
bónda hennar, illa meðferð, sífellt
klæðleysi og meiri og minni skort.
Konan, sem maðurinn hennar hélt
utan um, var holdug og bar fjaðrir
í hattinum. Og hún leitaði í spegl-
inum að einhverju, sem gæti vegið
móti þessum rjóðu kinnum og þess-
um hattfjöðrum. En henni sýndist
hún ekkert vera nema augun, og
í kinnunum vottaði ekki fyrir roða;
henni fannst sjálfri hún vera döpur
og óskemmtileg ásýndum. Þessi
spegill veitti henni litla huggun,
svo að hún sneri frá honum, kveikti
upp eldinn, tók barnið í fang sér
og gaf því brjóst. Þegar ylinn frá
eldinum lagði um bera fætur
hennar, og hún fann varir ung-
barnsins hreyfast við brjóstið, fór
um hana hlýjustraumur, í fyrsta
sinni síðan strætisvagninn ók fram
hjá henni. Óafvitandi greip hún
dauðahaldi í hverja hugrenningu,
sem dregið gæti úr afbrýði hennar,
og nú skaut upp í huganum minn-
ingu, sem blandin var unaði. Kvöld-
ið áður hafði „fínn herra“ keypt
af henni einn einasta fjóluvönd
fyrir tvær krónur. Hvers vegna
hafði hann brosað og rétt henni
þessar tvær krónur? — Hlýjan
streymdi æ hraðar um hana við
hvert átak barnsvaranna, og jafn-
framt reis hrifningaralda í sál
hennar. Ekki hefði hann horft
svona lengi á hana, ekki brosað,
ef honum hefði ekki fundizt hún
falleg! En allt í einu hættu varir
barnsins að hreyfast, og hrifning-
in dó út. Hún sveipaði sjalinu sínu
um litla kútinn og lagði hann 1
rúmið. Síðan hitaði hún vatnslögg
og tók að þvo sér óvenju vandlega.
Hana langaði óstjórnlega að líta
betur út en þessi kona með fjaðr-
irnar í hattinum. Enginn „fínn
herra“ hefði brosað við henni, þótt
hún hefði aldrei þurft að veðsetja
fötin sín. í huga hennar, stirðn-
uðum af heilabrotum, glóandi af
afbrýðisemi, komst ekkert að nema
föt. Á tveimur nöglum í veggnum
hékk allur klæðaforði hennar —
tötralegt pils, slitinn peysugarmur
og svartur stráhattur. Hún íklædd-
ist einu nærfötunum, sem hún átti,
og gekk út að veggnum, þar sem
fatadruslurnar héngu. Hún virti
þær fyrir sér og skynjaði óljóst
kaldhæðni atburðanna. Fyrir þrem
vikum hafði hún „losað sig við“
bezta klæðnaðinn sinn fyrir fjórar
krónur og tuttugu, svo að maður-
inn hennar gæti keypt sér blóma-