Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 6

164
DVÖL
fór í hann utan yfir pilsið og peys-
una, af því að það var hlýrra og af
því að hin konan var rjóð í kinn-
um. Nokkra stund lagaði hún hárið
og nuddaði kalt andlitið; svo bað
hún konuna á neðri hæðinni fyrir
barnið, en gekk sjálf út á götuna,
þar sem strætisvagninn hafði ekið
fram hjá henni. Hjarta hennar
brann af löngun eftir að hitta þessa
konu; að koma fram hefndum á
henni — og honum. Allan morgun-
inn var hún á reiki fram og aftur.
Öðru hvoru gengu unglingspiltar í
veg fyrir hana og reyndu að koma
af stað samræðum, en þeir höfðu
sig fljótlega á brott, eins og eitt-
hvað í svip hennar varpaði skugga
á þeirra góða tilgang. Fyrir fimmt-
án aurana keypti hún sér pylsu,
borðaði hana, fór heim, gaf barn-
inu að sjúga og fór svo út að nýju.
Það var orðið áliðið dags, en samt
hélt hún rölti sínu áfram, stöðugt
knúin af þessari sömu þrá; og allt-
af brosti hún öðru hvoru við manni
og manni, sem varð á vegi hennar.
Það er ekki gott að segja, hvað hún
hefir álitið að vinnast myndi með
þessu brosi, því að enginn hefði
getað endurgoldið það, jafn-gleði-
snautt og það var; og samt veitti
það henni undarlegan, dauðan
fögnuð, eins og henni fyndist það
einn liðurinn í hefnd sinni. Snarp-
ur vindur rak ský yfir bláan, heið-
an himininn, og fyrstu blómknapp-
arnir titruðu fyrir þessum vindi. Á
sumum torganna létu dúfurnar
einnig til sín heyra; og hver einasti
maður virtist vera á hraðri ferð og
auðugur að hamingju. En vorið
sigldi um loftið, án þess að eftir
því væri tekið af þessari ungu konu,
sem endalaust reikaði og slæptist
um götuna, þar sem strætisvagninn
hafði ekið framhjá henni.
Um klukkan fimm blés hefndar-
þorstinn henni enn einni kynlegri
fyrirætlun í brjóst. Hún sveigði út
af braut sinni og hélt til hvíta
hússins, sem hún hafði séð „fína
herrann" hverfa inn í kvöldið áður.
Hún hikaði góða stund, áður en
hún hringdi dyrabjöllunni, en
spurði því næst ósköp dauflega,
hvort hún mætti tala við „herr-
ann“, og röddin var dálítið gróf og
hás, vegna þess hve oft hún hafði
fengið kvef, þegar hún var að selja
blómin. Stúlkan fór inn til þess að
aðgæta, hvort það væri hægt, og
hún beið í anddyrinu á meðan. Þar
var spegill, en hún leit ekki i hann,
heldur stóð í sömu sporum og ein-
blíndi niður í gólfið.
Henni var vísað inn í stofu, sem
var bjartari, hlýrri og undarlegri en
nokkur stofa önnur, sem hún hafði
stigið fæti sínum í; henni fannst
eins og settur hefði verið fyrir sig
fullur diskur af mjúkum, dökkum
og glæsilegum jólabúðingi. Veggirn-
ir voru hvítir og allt, sem af viði
var gert, var hvítt; brún flostjöld
voru fyrir gluggunum og allar
myndir í gullrömmum.
Hún gekk inn í stofuna og brosti
eins og við mönnunum úti á göt-
unni. En brosið dó óðara út á