Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 58

216
D VÖL
verður gert það síðasta, sem hægt
er að gera fyrir þig í þessu lífi.
Þú færð að standa augliti til aug-
litis við quémadero — hinn tákn-
ræna loga hins eilífa elds. Eins og
þú veizt, er hann ætíð í nokkurri
fjarlægð, og dauðinn nálgast því
ekki fyrr en eftir tvo eða jafnvel
þrjá klukkutíma, vegna hinna röku
ísumbúða, sem við vefjum um höf-
uðið og yfir hjartastað hins
dæmda. Þið verðið fjörutíu og
þrír saman. Þar sem þú verður í
síðustu röð, munt þú hafa tíma til
að biðja til guðs og þú getur fórn-
að honum líkama þínum í þessari
eldlegu skírn í nafni heilags anda.
Vona í ljósi þessara upplýsinga,
sonur minn, og hvíl í friði.“
Að svo mæltu vafði presturinn
fangann innilega að brjósti sér,
eftir að hafa gefið reglubræðrun-
um merki um að leysa af honum
hlekkina. Þá sneri lausngjafinn
sér að fanganum og með lágum og
hröðum orðum var hann beðinn að
fyrirgefa þær pyndingar, sem
hann hefði orðið að þola á vegi
endurlausnarinnar. Loks kysstu
reglubræðurnir iiann að skilnaði
og einn og ráðvilltur sat Gyðingur-
inn eftir í dimmum fangakjallar-
anum.
Gyðingapresturinn, Aser Abar-
banel, þuklaði með skorpnum
fingrum um sárin undan járn-
hringnum. Þjáning og vonleysi
speglaðist í hverjum andlitsdrætti
og hann horfði tómlegum augum á
klefadyrnar. Lokaðar! Veikburða
hugrenningar bærðust ósjálfrátt í
sál hans. Óljós vitund fremur en
sýn. Var það ljósrönd, sem sást
um rifu þarna við dyrastafinn. Það
var eins og skjálftahrollur liði um
þjáðan líkamann við þessa óvæntu,
örsmáu von. Hann skreið til hurð-
arinnar og ofúr gætilega stakk
hann einum fingri í rifuna og dró
hurðina að sér. Undursamlegt! Af
einhverri óskiljanlegri hendingu
hafði munkurinn, sem átti að loka
hurðinni snúið risavöxnum lykl-
inum augnabliki áður en hún féll
í falsið og ryðgað læsingarjárnið
lá þess vegna utan á stafnum.
Hurðin var opin!
Fanginn gægðist út um dyrnar
skjálfandi af geðshræringu. Hann
sá bogadreginn vegg sveipaðan
einhverri dularfullri rökkurbirtu
og við þenna vegg var hringsnú-
inn stigi. Ofan við stigann sást
dyraop, sem lá að opnum og geysi-
háum gangi, en aðeins fyrstu bog-
hvelfingar gangsins sáust þarna
að neðan.
Hann skreiddist út úr klefan-
um og hægt og hljóðlaust staulað-
ist hann upp stigann. Síðasta spöl-
inn fór hann á fjórum fótum, og
þegar hann kom að dyrum hvelf-
ingarinnar, lagði hann sig alveg
flatan. Jú, víst var það gangur,
og það var eins og hann væri alveg
endalaus. Neðan í boghvelfingun-
um hengu dökkir lampar með
löngu millibili. Þeir köstuðu frá
sér daufri Ijósbirtu, sem drukkn-
aði í rökkurmóðu fjarlægðarinn-