Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 64

222
D VÖL
Heilræði.
Þegar hugann harmur sker
og hverfur sálardugur,
borða og drekka bezt þá er,
batnar við það hugur.
Eins og þegar á söltum sjá
sjósótt kvelur rekka,
ekkert ráð er annað þá,
en að éta og drekka.
Staka.
Hjá virðum sumum vizkan dýr
vegleg gyðja heitir;
öðrum er hún kostakýr,
kálf og mjólk sem veitir.
Kvæð'i.
Guð af mestri mildi
manna greiddi hag,
vel hann öllum vildi
veita nótt sem dag.
Ei hann geðjast öllum þó,
af því draga enginn kann
annars fisk úr sjó.
Mergð af fiskum fyllti
foldar vötn og lá;
lék sér laxinn gyllti
lagarmiðum á.
Guð ei öllum geðjast þó,
af því draga enginn kann
annars fisk úr sjó.
Maður á lýsu-láði
lítinn upsa fékk;
annar engu náði,
að honum fast það gekk;
hankaði vað og heim sig bjó.
„Enginn dregur", aumur kvað,
„annars fisk úr sjó“.
Ríka blessun bjóða
bceði vötn og lá;
margir minning góða
mega þar af fá.
Guð ei öllum geðjast þó,
af því draga enginn kann
annars fisk úr sjó.
Vínið off stúlkan.
Kœrustu minni og krúsar-lá
kemur ei rétt vel saman,
vill mér önnur hvor víkja frá,
verð ég þá Ijótur í framan.
Að báðum mesti missir er,
mœtara yndi stúlkan lér,
en flaskan fleira gaman.
Um bakmálgan óvildarmann.
Þú heimafœdda húsgangsvömm,
hjartbleyði, ferð á svig;
hitt þykir deigri liœtta römm,
að hafa frammi sig;
lœtur því hreistruð gómsnáks glömm
gnauða krókboginn stig.
Þœtti mér ekki að skömmum skömm,
skyldi ég finna þig.
Til Magnúsar sýslumanns
Stephensens
Verði þér aldrei vant í heimi
velsœldar, auðs af fé og seimi,
ánœgjuláns og hvers kyns happs.
Kúðafljót verði krambambúli,
koniak bezta Lœkurinn fúli,
Eldvatns drílin að eggjasnaps.
Staka
Hvort þú hefir létta lund
eða legst á sorgin þétta,
eitt sinn mun að efstu stund
á þig helið detta.
Sumarkveðja.
Fósturjörðin fyrsta sumardegi
fagna vildi bömum sínum með;
henni fylgdi fjöldinn margvíslegi:
fuglar, ormar, hestar, menn og féð.
Furðu kyrr, að fósturjarðar vilja,
fjöldi slíkur allur þögull stóð,
Móðir jörð bað manninn fram að þylja
móti sumri hjartalaginn óð.