Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 10

í dag er eins og sólin sinni pví einu
að seiða fram ástljóð til vorsins í hjarta mínu.
Og það er eins og veröldin nenni ekki neinu
nema því, sem hún aðhefst að gamni sínu.
Því kornung ský fara í skemmtiferðir með blœnum,
og skipin sigla um hafið í meiningarleysi.
Og ströndin speglar borgir sínar í sœnum.
í sindrandi musteri breytast hin jarðnesku hreysi.
Og loksins, upp úr landafrœðinni minni,
sem ég las í bernsku en trúði ekki fyrr en núna,
rísa Atlasfjöllin í fyrnsku sinni,
og falleg, skínandi þorp, upp til efstu brúna,
glóa sem leikföng er saklaus börn hafa borið
við barm sinn einn fagran dag út í sólina og vorið.