Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 73

D VÖL
231
öll og trúðum því, að svo yrði. En
það fór nú á annan veg.
Gallinn var sá, að Stephen var
fyrst í stað ákaflega viðkvæmur
fyrir útliti sínu. Smátt og smátt
breyttist þetta og fór þá að koma
fram í sjúkri afbrýðisemi. Hann
var þá vís til að tryllast af bræði, ef
Catherine varð það á að brosa í
samtali við mjólkurpóstinn eða
brauðsalann. Hann taldi sér trú
um, að hún hefði ýmigust á sér eða
jafnvel hataði sig og að hún felldi
hug til eins eða annars. — Vitan-
lega var þetta fjarstæða. Cather-
ine var nú ekki þannig. Ég efast
þó ekki um, að henni hefir fallið
þetta þungt, og þetta var eins og
álög á manninum, hvernig hann
kvaldi sjálfan sig og hana.
Einu sinni, þegar ég var þar á
heimilinu, tók hann upp á því
að skæla sig og gretta á hroða-
legasta hátt. Og til þess að gera
þetta sem átakanlegast, hélt hann
Ijósinu alveg upp að andlitinu, ef
andlit skyldi kalla. Hamingjan
mátti vita, hverju hann tók upp á,
þegar þau voru aðeins tvö ein.
Þrátt fyrir þetta gátu allir séð,
að Catherine unni honum hug-
ástum, — allir nema þá Stephen.
Það var síður en svo, að þetta
væri glæsilegt ástand, en það fór
þó fyrst að ká'rna, þegar Archer
kom til sögunnar. Archer var
ungur og efnilegur listamaður.
Hann hafði gerzt sjálfboðaliði á
fyrsta ári stríðsins og misst annan
fótinn. Catharine hafði oft setið
fyrir hjá honum í gamla daga og
þegar hann kom aftur, bað hann
hana að hjálpa sér við að fullgera
mynd, sem hann hafði orðið að yf-
irgefa að hálfnuðu verki. Hún vildi
gjarna gera honum þenna greiða,
þó að hún hefði hins vegar
hætt að sitja fyrir, þegaT Stephen
kom heim. Archer var góðkunn-
ingi þeirra beggja og hún spurði
því Stephen, hvort hann hefði
nokkuð á móti því, að hún gerði
þetta. Stephen maldaði í móinn,
en hann gerði það fremur áhuga-
laust og rólega og henni skildist
því, að honum mundi ekki skipta
það miklu máli. En svo var það
nokkrum dögum seinna, að það
var barið að dyrum, einhver, sem
hafði farið húsa villt, og þegar
Catherine kom inn aftur, sagði
Stephen, að hún hefði verið að
tala við Archer.
Hann stóð á þessu fastar en fót-
unum. Hann vildi ekki einu sinni
síma til Archer til þess að ganga
úr skugga um þetta, þetta væru
hvort eð er saman tekin ráð þeirra,
sagði hann, — og væri víst ekki
í fyrsta skipti, enda væri þetta með
málverkið bara yfirskyn.
Það þýddi víst ekkert fyrir
Catherine að bera á móti. Þetta
jókst svona orð af orði, þangað til
hávaðinn heyrðist um allt húsið.
Stephen öskraði eins og vitlaus
maður og seinast gekk það svo
langt, að við þorðum ekki annað
en að brjóta upp hurðina.
Þau voru bæði þarna á vinnu-