Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 39

DVÖL
197
hún smárri röddu inn á milli
greinanna.
„Gæti þaö, ef ég vil,“ sagði Hugh
og horfði upp í tréð. Hann sá bara
eitthvað hvítt á milli laufblað-
anna.
„Vil að þú viljir,“ sagði hvíti
hnoðrinn, — og þá varð Hugh ást-
fanginn í fyrsta og síðasta sinn á
æfinni.
„Hún sagði bara: „Ú-u,“ þegar
hann loksins náði henni á grein
langt uppi í trénu, og svo kyssti
hún hann rökum kossi á kinnina.
Hún skríkti ekki eða neitt svoleið-
is, hún var alvarleg eins og mað-
ur við plóg. Hugh sagði, að hann
hefði orðið dálítið sneyptur.
„Segðu mér,“ sagði hann til þess
að segja eitthvað. „Hvað heitir
þetta tré? Ég hefi aldrei séð svona
tré fyrr.“
„Það er ljómandi tré,“ sagði hún
og horfði út í loftið. „Það heitir
Playmate-tré — auðvitað.“
„Æ-æ, aftur þetta aulalega
nafn,“ sagði hann hranalega.
Hún horfði á hann með þessum
stóru, gráu augum, sagði Hugh, og
hann var alveg að verða máttlaus,
máttlaus af sekt. Og svo sagði hún
„Ú-u-hú!“ og grét. — Já! Hún
grét. Hugh vissi ekki, hvað hann
átti að gera, þarna hátt uppi á
trjágrein, og þessi litli angi grát-
andi eins og hjartað ætlaði að
springa. Hann tautaði aftur og
aftur: „Heyrðu, nei, þú mátt ekki
gráta,“ og þar fram eftir götun-
um, og svo, einhvern veginn var
hún komin í fang hans og hann
var að kyssa hana, kyssa hárið á
henni. Og hárið ilmaði eins og
tréð, sagði Ilugh, svo að það hlýtur
að hafa verið mjög einkennilegt
tré.
Og þá sagði hún: „Kysstu nú
tréð,“ — það var ósköp lítil rödd
— „þú hefir sært tréð svo mikið.“
„Hvað — nú!“ sagði Hugh, en
hann gerði eins og honum var
sagt, og svo klifruðu þau þegjandi
ofan úr trénu. Hann var að reyna
að hjálpa henni og hann stakkst
næstum því á höfuðið. Svo gengu
þau til baka þangað, sem húsið
stóð, ósköp hægt og þau héldust í
hendur. Hugh sagði, að hann
hefði þá verið hamingjusamari en
nokkru sinni fyrr frá því, að hann
fyrst mundi eftir sér.
,,Má ekki hlæja að svona nöfn-
um,“ sagði hún. „Þú getur meitt
þig, ef þú gerir það.“
„Já, og ég skal segja þér, það
væri gaman að leika sér með þér
einhverntíma aftur,“ sagði Hugh
feimnislega. Og þá varð hann þess
var, að hann var að labba eftir
rykugum veginum áleiðis til
Nasyngtonl Hann var nærri því
kominn til Nasyngton, sagði hann;
niður fyrir brekkuna og yfir
gömlu, viðamiklu brúna hjá
Kennet. Hann hlaut að hafa labb-
að tvær mílur eða meira, meðan
hann hélt, að hann hefði verið
þarna í garðinum.
Hann sagði föður sínum frá
þessu í stórum dráttum, þegar