Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 60

218
DVÖL
lá við andköfum og fatagarmarn-
ir urðu rakir af angistarsvita.
Hann lá hreyfingarlaus við vegg-
inn, þar sem hann var kominn, og
bað til guðs Davíðs um hjálp.
Rannsóknardómararnir stað-
næmdust undir lampanum beint
á móti honum. Það hefir sjálfsagt
verið af einskærri hendingu. Með-
an annar talaði, starði hinn hugs-
andi á Gyðinginn! Hann beinlínis
starði á hann. Flóttamaðurinn sá
ekki, að svipur munksins bar þess
merki, að hann var alls annars
hugar og við augnatillit hans
fannst honum því, að glóandi
tengur nístu hold sitt og að einu
sinni enn væri hann orðinn að lif-
andi, opnu sári. Honum lá við yfir-
liði, og þegar kápufaldur munks-
ins snerti enni hans leið ósýnileg-
ur titringur um líkama hans.
En svo furðulegt sem það var, þá
vat rannsóknardómarinn auðsjá-
anlega svo niðursokkinn í um-
ræðurnar, svo altekinn af því að
hlusta og að ígrunda fyrirhugað
svar, að augu hans sáu án þess að
skynja það, sem þau sáu.
Þessar tvær skuggalegu verur
héldu því á brott að fáum mínút-
um liðnum og hurfu í áttina til
stigans og fangakjallaranna. Hann
hafði ekki sést. En gegnum rugling
hugsananna flaug ofurlítil ráð-
villt hugrenning: Er ég þá kannske
þegar dauður, fyrst þeir sáu mig
ekki? En áður en hann hafði hugs-
að þessa hugsun til enda, var hann
vakinn af hræðilegri sýn. Það var
sem hann sæi tvö bitur augu, sem
störðu á hann frá tveimur litlum
blettum á veggnum. Hann Tykkti
sér til af skelfingarkrampa og
hárin risu á höfðinu. En — nei!
Hann fálmaði með fingrunum um
múrinn. Það voru víst bara augu
munksins, sem ennþá endurspegl-
uðust í huga hans.
Áfram, áfram! — Ó, þú fávísa
von! — Hann hraðaði sér af veik-
um mætti eftir ganginum. Hann
teygði beinabera armana fram
fyrir sig eins langt og hann náði
og spyrnti við með blóðstokknum
og kaunum hlöðnum hnjám. Eftir
nokkra stund var hann kominn í
hinn dimma hluta þessa hræði-
lega gangs.
Hann var kominn á enda gangs-
ins. Þar var stór hurð, sem hann
fremur skynjaði en sá og hann
fann kaldan og hressandi gust,
sem kom inn um rifu undir hurð-
inni.
Ó, góður guð, ef þessar dyr væru
nú opnar! Hver taug í líkama hins
margþjáða flóttamanns titraði af
von. Hann staulaðist á fætur og
þuklaði um hurðina hátt og lágt.
Enginn slagbrandur! Enginn lás!
Aðeins lítil loka! Hann þrýsti á
lokuna og hún lét undan. Hurðin
opnaðist hljóðlaust og sjálfkrafa.
„Lofaður sé drottinn ísraels,
drottinn Jakobs og Davíðs,“ taut-
aði Gyðingurinn fyrir munni sér í
þakklátri bæn.
Hurðin hafði opnazt út í skrúð-
garð og yfir þessum garði hvelfd-