Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 41

D VÖL
199
lífsins, sem auðvitað er óskiljan-
legt, og sem hlýtur að vera nokkuð
dapurlegt, úr því að lífið er nú
svona eins og það er.
Þau voru gefin saman í litlu
þorpskirkjunni í Mace og Hilary
Townsend fylgdi Hugh að altar-
inu, og Hilary sagði mér, að hann
hefði getað grátið yfir því, að sjá
þau taka þessa ákvörðun, vitandi
það, eins og hann sagði, að Hugh
og Lamoir voru að stíga það skref,
sem alltaf vekur mann og konu
af hvaða draumi sem er.
Hugh fitlaði stöðugt við stífa og
hæruskotna yfirvararskeggið á
meðan hann sagði mér frá hjóna-
bandi sínu. „Eiginlega er Play-
mate Place þungamiðjan í sög-
unni,“ sagði hann. „Jafnvel frem-
ur en hjónabandið sjálft. Við
Lamoir náðum aldrei alla leið til
Playmate Place í því raunverulega
lífi. Við gátum stundum séð þang-
að — þegar ég lét Lamoir ráða.
En það sé ég fyrst nú. Ég skildi
það ekki þá.“
Hann sagði þetta um Playmate
Place í fullri alvöru, og ég tók það
einnig eins og það var talað. Þegar
draumur eða vitrun, eða hvað það
nú er, vakir ljóslifandi í meðvit-
und einhvers manns frá níu til
fjörutíu og níu ára aldurs, þá er
ekki hægt að banda því frá sér
eða blása á það eins og reykský.
Hann minntist aldrei á þetta
við Lamoir. „Ég byrjaði nokkrum
sinnum á því,“ sagði hann, „en
einhvernveginn var það svo, að ég
hætti alltaf við það. Atvikin í
skrúðgarðinum forðum daga, og
svo hjónaband okkar, voru tveir
ólíkir heimar. Ég meina — and-
lega séð. Hún var að vísu alltaf
sú sama og ég — ja, ég var kann-
ske sá sami líka. En þó aðeins —
það er dálítið erfitt að útskýra
það — þó aðeins sá hluti af minni
andlegu hlið, sem gerði gys að
nafninu á Playmate Place. Þegar
ég sagði eitthvað, sem særði hana,
þá vissi ég raunar oft, að ég hafði
á röngu að standa, og ég ætlaði þá
eiginlega ekki að láta það fara. En
það var eitthvað í skapgerð minni,
sem ýtti því fram, og svo var það
þá sagt, áður en ég vissi af. Það
er víst eitthvað, sem hleypur svona
í fólk og ekki er alltaf auðvelt að
ráða við.“
Það var víst svipað með hjóna-
band Hugh og Lamoir eins og flest
hjónabönd. Þau voru hamingju-
söm í fyrstu, og þau voru alveg viss
um, að hamingja þeirra mundi
fara vaxandi. Svo fóru þau einn
góðan veðurdag að hugsa um það,
hvort þau væru nú raunar eins
hamingjusöm og fyrst, og þar
næst komust þau að þeirri niður-
stöðu, að svo væri ekki. Það var
eitthvað á þessa leið, eftir því sem
Hugh sagði.
Hugh hafði víst flogið í hug, að
þetta stafaði kannske af því, hve
Lamoir væri áhugalítil fyrir hugð-
armálum hans. En það var þó ekki
svo að skilja, að hann væri ekki
ánægður með hjónabandið. Ham-