Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 37

D VÖL
Í95
„Halló,“ sagði stúlkan. Hún var
eiginlega ekkert nema augun.
„Halló,“ sagði Hugh. Þetta er
bara stelpuangi. Hugh var níu ára.
„Þú ert víst strákur," sagði hún.
„Auðvitað er ég strákur," sagði
Hugh, og hann ætlaði að bæta við:
„ — á sama hátt og þú ert stelpa,“
en það var ekki hægt að rökræða
við svona lítinn anga. Og þá
mundi hann allt í einu, að hann
vissi ekki, hvar hann var.
„Heyrðu,“ sagði hann, „ég veit
ekki hvernig ég komst hingað.
Hvaða staður er þetta eiginlega?"
Hún horfði á blautan fingurinn,
sem hún hafði verið að totta.
Hugh minntist þess, að hann hafði
glampað í sólskininu. Og það hafði
líka glampað á hárið. Hugh sagði,
að hárið hefði jafnvel glampað
líka í skugganum, en hann lagði
víst enga sérstaka merkingu í það
þá.
„Heyröu, hvar er ég eiginlega?"
spurði hann aftur. Það hefir hlot-
ið að vera vandræðahreimur í
röddinni, án þess að hann gæti
gert að því.
„Þú ert hérna,“ sagði hún. „Hvað
heitirðu?“
„Hugh,“ sagði hann. „En segðu
mér, hvar er þetta hérna? Ég hefi
aldrei séð þetta hús fyrr. Faðir
minn á stærsta húsið hér í ná-
grenninu. Það heitir Langton Wea-
ver. Faðir minn er lávarður og
þegar hann deyr, þá verð ég líka
lávarður."
„Ú-u,“ sagði hún og glápti.
Hugh sagðí, að hann hefði víst
orðið hálf sneyptur. Hver annar
krakki hefði svarað með því að
guma af ágæti síns eigin heimilis,
en hún bara hlustaði á allt og
starði, og Hugh sagði, að hann
hefði strax fundið til gortsins í
sér.
„Húsið okkar er nú víst ekki
eins fallegt og hreint og þetta
hús,“ sagði hann. „Ég vildi fullt
eins vel eiga hér heima.“
Og hann vissi á svipstundu, að
hann var að segja satt, það var
það merkilega; að hann kysi frem-
ur að eiga heima á þessum stað
en í húsi föður síns. Og með þess-
um stelpuanga. Frá þeirri stundu
hafði hann gleyirit undrun sinni
yfir því að vera staddur í garðin-
um.
„Hvað heitirðu,“ spurði hann.
„Hef ekkert nafn,“ sagði stúlk-
an. „Ekkert nafn.“
„En þú hlýtur þó að hafa eitt-
hvert nafn,“ sagði hann undrandi.
„Allir hafa nafn, jafnvel hundar
og kettir. Við eigum sjö hunda og
þeir heita eftir dögunum í vik-
unni, allir nema einn, því það er
náttúrlega ekki hægt að kalla
hund sunnudag, eins og pabbi
segir.“
„Ekkert nafn,“ sagði hún. „Ég
er bara ég.“
„Já, en sjáðu til, hvað segir fólk-
ið, þegar það kallar á þig?“ Hann
hélt, að nú væri hann búinn að
koma henni í klípu, sagði Hugh.
Hún skríkti. „Ég bara kem,“