Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 55

DVÖL
213
En það vax þessi þokukenndi
heimur utan við og saman við
augnablikið hans Jóns, sem við
vorum að minnast á áðan. Þessar
furðulegu og sögulegu, efnislausu
skuggaverur, sem stundum voru á
sveimi þarna í skemmunni og
komu jafnvel alveg inn í hornið til
Jóns. Það varð ekki beint árekstur,
því að þær fóru alveg hiklaust í
gegnum hann, en viðfelldið var
það ekki. Jón fann þá stundum til
hálfgerðra andþrengsla eða löm-
unar og það gat jafnvel verið erf-
itt að slá hælunum í reiðingahlað-
ann. Auðvitað var þetta bara
heimilisfólkið í Holti, sem gekk út
og inn um skemmuna, og sem
stundum var svo ónærgætið að
setja kassa eða kerald inn í sjálft
hornið hans Jóns. En hvernig átti
fólkið að skilja það — Jón skildi
það ekki sjálfur.
Og tíminn leið í heimi mann-
anna, og Jón Jónsson sat og barði
hælunum í reiðingahlaðann og
hlustaði á lækjarnið fyrir hundrað
og fimmtíu árum. — Og ekki kom
Kata. — Því að í hundrað og fimm-
tíu ár hafði Jón verið að bíða eftir
Kötu. Hann barði hælunum ofur-
lítið óþolinmóðlega í reiðinga-
hlaðann, en ekki svo að skilja að
hann væri neitt undrandi yfir því,
hve lengi henni dveldist, því að
þetta var aðeins augnablik.
í raun og sannleika hafði samt
hún Kata komiö heldur seint, og
þegar hún loksins kom, var skynj-
un Jóns komin á aðra bylgjulengd,
svo að fundirnir höfðu orðið nokk-
uð einhliða. En Jón hafði aldrei
áttað sig á því. Hann hafði aldrei
orðið var þessa forna móts, hvað þá
heldur þeirra venjulegu formsat-
riða, sem fylgja dauðs manns
brottför. — Hann beið eftir Kötu.
Svo var smiðjan rifin einn
bjartan og fallegan vordag, og þar
stóð ekki lengur steinn yfir steini.
Og ekki nóg með það, það var farið
að grafa fyrir kjallara, þar sem
hún hafði staðið. Ja, þvílík ekki-
sens læti! Jón botnaði ekkert í
því öllu saman. í hinum stóru
dráttum var hans sjónhringur ó-
breyttur eftir sem áður. Hann sat á
sínum reiðingshlaða og skáblíndi á
sótuga rafta og feit sauðarkrof á
rá, og hann barði fótunum í sí-
fellu. En það voru þessi ólukkans
andþrengsli, þessir síkviku flökt-
andi skuggar, sem voru þó víst
ekki neitt, og sem hann fremur
skynjaði en sá. — Svei því —
Svo var húsið byggt. Það var
prýðilegt steinhús með miðstöð og
pípulögnum, og gólfið var úr járn-
bentri steinsteypu. Og fólkið í
Holti dáðist að sínu nýja húsi og
sínu nýja umhverfi. Það var nú
aldeilis munur eða gamli bærinn!
En hjá Jóni Jónssyni var munur-
inn minni. Hann sat í sinni
smiðju, sem þó var ekki lengur
til. Hann barði hælunum í reið-
ingahlaðann, sem fyrir löngu var
orðinn að dufti og dreifður út í
veður og vind, og hann skotraði
gráhvítum augunum upp mót feit-