Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 24

182
DVÖL
hans átti ekkert til í búrinu. Á
sumrin hljóp hann um úti, klæddur
í hvítan stakk, með hvítan vasa-
klút bundinn um mittið og gaml-
an stráhatt á höfðinu. Úfið hárið
stóð út um götin á hattinum og
augun flöktu hingað og þang-
að. Móðir hans hafði rétt til hnífs
og skeiðar og bjó uppi undir
rjáfri eins og svölurnar. Henni
þótti án efa vænt um drenginn á
sinn hátt, þótt hún berði hann
iðulega og kallaði hann oftast
„umskiptinginn". Þegar hann varð
átta ára, varð hann að fara að
vinna fyrir sér. Stundum vann
hann við sauðfjárgæzlu, og þegar
ekkert var til að borða heima, fór
hann langt inn í skóginn í leit að
ætisveppum. Forsjóninni einni átti
hann það að þakka, að úlfarnir
rifu hann ekki í sig á þessum ferð-
um.
Hann var ekki sérstaklega bráð-
þroska, og það var siður hans, eins
og annarra bæjarbarna, að stinga
upp í sig fingrunum, þegar hann
var spurður að heiti. Nágrann-
arnir spáðu því, að drengurinn
myndi ekki verða langlífur, og þó
að hann lifði, yrði hann tæpast
ellistoð móður sinnar, því að hann
yrði aldrei nógu hraustur til þess
að vinna erfiðisvinnu. En hann
hafði eina sérgáfu. Og hver gat
útskýrt það, hvers vegna þessari
lítilfjörlegu mannveru var hún
gefin. Hann hafði yndi af hljóð-
færaleik og söng, og sú unun varð
að ástríðu, er stundir liðu. Alls
staðar heyrði hann söng. Hann
varð hugfanginn af hverju hljóði,
og eftir því sem hann óx, hugsaði
hann æ meira um hljómlist og
söng. Ef hann gætti hjarðarinnar
eða fór í berjamó með leikfélög-
um sínum út í skóginn, kom hann
tómhentur til baka og sagði: „Ó,
mamma! Ég heyrði svo fallegan
söng í skóginum. Lagið var svona:
La — la — lala — la-la.“
„Ég skal lofa þér að heyra
annað lag, ónytjungurinn þinn!“
hrópaði móðir hans ergilega og
barði hann með sleifinni. Barnið
grét og lofaði að hlusta ekki framar
á sönginn. En nú hugsaði hann
ennþá meira um það, hve dásam-
legur skógurinn væri og hve þar
heyrðist mikið af fallegum tónum
og röddum.
Hann glöggvaði sig ekki á því,
hvernig þessar raddir eða tónar
voru eða hvaðan þeir komu. Allur
skógurinn hljómaði af söng.
Grenið, beykið og birkið söng.
Og þrestirnir sungu. Grasið söng
á enginu, og inni í garðinum á
bak við litlu húsin kvakaði þröst-
urinn og það skrjáfaði í laufi
kirsuber j atrésins.
Á kvöldin heyrði hann öll hugs-
anleg hljóð, hljóð, sem aðeins
heyrast í sveitinni. En hann hélt,
að þannig hljómuðu öll þorp af
söng.
Félagar hans skildu hann ekki.
Sjálfir heyrðu þeir ekkert af þess-
um dásamlegu hljóðum.
Þegar hann var úti að þurrka