Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 38

196
D VÖL
sagði hún. „Það þarf ekki að kalla
á mig. Ú-u. Bara kem, þegar ein-
hver vill mér eitthvað. Vildir þú
mér eitthvað? Jú, þú vildir mér
eitthvað, var það ekki?“
Hann glápti á hana, hann varð
svo undrandi. — Já, svei mér þá,
víst hafði hann það. Minnsta kosti
hafði hann verið að óska, að eitt-
hvað kæmi fyrir. En hvernig hafði
þessi stelpuangi vitað það?
„Sjáðu nú til — og ekkert slúð-
ur,“ sagði hann aðvarandi.
„Ekkert slúður,“ sagði hún og
tottaði fingurinn. „Hvað er slúð-
ur?“
„En hvað heitir þessi staður?“
spurði hann næstum því örvænt-
ingarfullur. „Er hann nafnlaus
líka?“
„Ú-u. Ne-i! Playmate Place.“
„Það er ekki satt,“ hrópaði
Hugh. „Ekki Playmate Place\ Þú
ert að slúðra núna.“
Hugh sagði, að hún hefði tekið
fingurinn út úr munninum,
stappað niður fótunum og æpt í
einni lotu: „Það er Playmate Place
og Playmate Place og Playmate
Place. Og svona þá!“
„Nú, — jæja,“ sagði Hugh, án
þess að láta í ljós frekari skoðun á
húsi, sem héti Playmate Place.
Hugh segir, að níu ára strákur
mundi fyrr láta drepa sig, en að
búa í húsi, sem héti Playmate
Place.*) Það hljómar svo aulalega.
*) Playmate = leikfélagi. Place = staður.
En svo var hún þá líka krakka-
angi og skildi ekki þessháttar.
„Nú ætla ég að hlaupa,“ sagði
stelpan og stóð á einum fæti um
leið.
Þá var Hugh nóg boðið. — Svo
hún ætlaði að hlaupa! Já, sú gæti
nú hlaupið! „Ég skyldi verða
fljótari með bundið fyrir augun,“
sagði hann.
„Ú-u, reyndu bara,“ skríkti hún
og var flogin af stað. Hún bein-
línis flaug, sagði Hugh. Hún var
ekkert nema brúnir fótleggir og
gullið hár. Það þýddi ekki að
reyna.
Hún staðnæmdist hjá tré, sem
var langar leiðir í burtu. Hugh
másandi á eftir. Það hlýtur að
hafa verið töluvert löng leið, því
að húsið og rósirnar voru horfin
úr augsýn. Hugh kannaðist ekkert
við staðinn. Hann skynjaði nær-
veru blóma, sagði hann, tár-
hreinna og takmarkalausra blóma.
Og svo tréð, þar sem Lamoir stóð
og beið hans. Hann vissi náttúr-
lega ekki þá, hver hún var. Honum
virtist tréð vera ákaflega stórt.
Hugh sagði, að þegar hann snerti
það, þá var eins og sambland af
öllum sætum ilmum bærist að
vitum hans.
En hann var ekki kominn alla
leið að trénu, þegar hún snéri sér
við, og áður en þú gazt talið upp
í tvo hafði hún klifrað upp í tréð.
„Heyrðu mig!“ hrópaði Hugh.
„Getur ekki náð mér!“ skríkti