Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 42

200
D VÖL
ingjan góða, ánægður! Mér þætti
gaman að vita, hvað Lamoir hefði
haldið um það hugtak. Ánægður!
Já, hún sagði nú alltaf svo fátt,
hún Lamoir.
Hugh sagði, að henni hefði fall-
izt ákaflega mikið til um það, að
þau áttu engin börn. Það var sú
mikla óhamingja. Sjálfur hafði
hann ekki sett það svo mikið fyrir
sig, eftir því sem hann sagði, og
ár eftir ár hafði hann sökkt sér
dýpra og dýpra niður í skartgripa-
söfnun sína. Hvað eftir annað
hafði hann farið í löng ferðalög,
vítt og breitt um Evrópu, í leit
eftir listrænum munum. Ítalía,
Grikkland, Spánn. Framan af
hafði Lamoir farið í þessi ferða-
lög með honum, en þegar frá leið
var hún farin að sitja heima. Hún
kaus það heldur, sagði Hugh. Hún
dvaldi þá ekki í húsi þeirra í
London heldur á Langton Weav-
er, húsinu, sem var stærra, en
ekki eins snyrtilegt og Playmate
Place. Garðurinn og skógurinn
voru yndi hennar.
Og þannig liðu tíu ár, sagði
Hugh, og ef hann svona fór að
hugsa um það, þá fannst honum,
að hjónaband þeirra mundi vera
hamingjusamt, svona eftir því
sem hjónabönd eru, því, þegar allt
kom til alls, þá var þó raunveru-
leikinn aldrei eins glæsilegur og
fegurstu draumar. Þannig hugs-
aði Hugh. Og hann elskaði Lamoir.
Söfnun fagurra hluta var höfuð
áhugamál hans, og þannig var
honum það meðfætt að elska
Lamoir. Hún unni honum einnig.
Stundum næstum því gálauslega,
af konu, sem hafði jafnlengi verið
gift. Eiginlega ólíkt enskri konu,
þótt það sé raunar síður en svo,
að enskar konur séu ekki ástheit-
ar. En það fer nú svona í vana, að
vera sífellt að fara með þessar
bjánalegu staðhæfingar ensku
skáldsagnahöfundanna. Lamoir
gat stundum sagt það, sem var
alveg ósegjanlega fallegt. En ein-
hvernveginn var það svo, að Hugh
átti svo litla hlutdeild í því,
minnsta kosti eftir að fyrsta árið
var liðið.
Þau komu allt í einu út úr þoku
hins venjulega hjónabands, þessi
augnablik, eins og englar á hljóð-
um vængjum. Og það var Lamoir,
sem var rödd þessara kyrrlátu
engla, og Lamoir var þá ástin sjálf
í sál og líkama. En Hugh gat ekki
orðið samhljóma þessum augna-
blikum. Karlmennirnir geta það
kannske aldrei. Það er líklega
eins og Hugh sagði, að ást kon-
unnar á sín ákveðnu vébönd, og
innan þeirra vébanda er hið ó-
kunna myrkur og ókunnir ljós-
heimar, og þaðan geta fallið
straumar svo hárfínna tilfinn-
inga, að enginn karlmaður fær
fyllilega skilið.
Yndi ferðalaganna náði há-
marki sínu hjá Hugh með heim-
komunni til Lamoir. Hann elskaði
hana alltaf heitast viö nýja end-
urfundi. Það er svo auðvelt að