Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 7

DVÖL
165
vörum hennar. Á legubekk hvíldi
kona í hvítum kjól; og hana lang-
aði til þess aS snúa viS og fara
burt, því aS allt í einu fannst
henni þau hljóta aS vita, aS hún
var nærfatalaus undir nýja
klæSnaSinum sínum. MaSurinn
bauS henni sæti, og því settist
hún. Þau lögSu fyrir hana spurn-
ingar, og þá sagSi hún þeim, aS
blómabirgSir hennar hefSu eySi-
lagzt, aS hún skuldaSi húsaleigu
fyrir vikuna og aS maSurinn
hennar hefSi hlaupiS burt frá
henni og barninu! En jafnvel
meSan hún lét dæluna ganga,
fann hún, aS þaS var ekki þetta,
sem hún hafSi ætlaS aS segja í
þessu húsi. Henni fannst þau
spyrja sömu spurninganna aftur
og aftur, eins og þau gætu ekki
skiliS, hvaS hún átti viS. Og allt í
einu sagSi hún þeim frá því, aS
maSurinn hennar hefSi hlaupiS
burt meS annarri konu. Þegar hún
sagði þetta, gaf frúin frá sér ein-
hver viðkvæmnishljóð, eins og
merki um skilning og samhygð.
Hún veitti því athygli, hve frúin
hafði lítil og falleg eyru. Maðurinn
var hræddur um, að hann vissi
ekki, hvað hægt væri að liðsinna
henni. Vildi hún skilja við mann-
inn sinn? Hún svaraði af skynd-
ingu: „Auðvitað gæti ég ekki búið
undir sama þaki og hann eftir
þetta.“ Og frúin tautaði: „Nei, nei;
auðvitað ekki.“ Og hvað — spurði
maðurinn — ætlaðist hún þá fyrir?
Hún þagði og starði á gólfábreið-
una. Henni fannst allt í einu, að
þau væri að hugsa: „Hún er kom-
in til þess að sníkja peninga." Mað-
urinn tók upp tíu-króna-seðil og
sagði: „Getur þetta orðið yður
að nokkru liði?“ Hún tók dálítið
viðbragð, greip seðilinn og kreisti
hann í lófa sér. Henni fannst þau
óska þess, að hún færi. Hún reis
því á fætur og gekk til dyranna.
Maðurinn fylgdi henni, og þegar
hann opnaði útidyrnar, brosti
hann. Hún brosti ekki á móti, því
að hún sá, að hann hafði aðeins
ætlað að vera vingjarnlegur — í
gær. Og þetta særði hana, líkt og
hluti af hefnd hennar hefði
skyndilega gengið henni úr greip-
um.
Hún hélt heim til sín og kreisti
tíu-króna-seðilinn enn í lófa sín-
um. Hún var svo máttfarin og
þreklaus, að hún gat naumast gef-
ið barninu brjóstið. Síðan kveikti
hún upp eldinn og settist niður
við hann. Klukkan var farin að
ganga sjö og þegar orðið alldimmt.
Tvisvar áður hafði hann komið
heim á þriðja degi, hér um bil um
þetta leyti dags. Ef hann kæmi nú
heim núna!
Hún hnipraði sig saman nær
eldinum. Myrkrið skall á. Hún leit
á litla drenginn; hann steinsvaf
og hélt litlu hnefunum sínum
krepptum fast upp við vanga sér.
Hún bætti á eldinn og fór síðan
út til þess að ganga enn eftir sömu
götunni og áður, þar sem strætis-
vagninn hafði ekið framhjá henni.