Dvöl - 01.07.1940, Blaðsíða 36

194
D VÖL
af því að hann var að tala um
sjálfan sig. „Það var ég heldur
ékki, og þess vegna er það svo
skrítið, eihs og þú getúr skilið ...“
Ég var að reyna að gera mér i
hugarlund, hvernig Lamoir hefði
verið, þegar hún var sjö ára gömul,
og það var auðvelt, eins og það
alltaf er um þá, sem okkur þykir
vænt um. Þá hefir hárið, nú löngu
grátt, verið gullbjart og liðað, og
sjálfsagt hafa gráu augun verið
blárri en grá og hafa sýnst ákaf-
lega stór í hlutfalli við andlitið.
Hún mundi ganga ákaflega ró-
lega og alveg hljóðlaust, og fæt-
urnir mundu vera eins og tveir
brúnir teinungar og augun eins og
tvær bláar tjarnir, djúpar tjarnir.
Og allt þetta mundi birtast mér í
skrúðgarði með rauðum og gulum
blómum, skammt frá löngu og lágu,
hvítu húsi. Þannig var það, að
Hugh sá Lamoir fyrst, það var í
fögrum garði og þar var hvítt hús
með breiðar tröppur upp að opnum
dyrum og háa, glampandi glugga.
Skínandi hvítt hús, sagði Hugh,
en líklega vegna þess, hve sólskinið
hefir verið sterkt þennan síðdag.
Hann heyrði ekkert nema sumar-
niðinn, sá enga fugla, og þó hafa
þeir hlotið að vera þar í kring, því
að hann heyrði glöggt til þeirra.
Og hann var alveg fullur af blóm-
um, þessi garður; rauðum og gul-
um blómum, og einhversstaðar
hékk þykk torfa, af rósum á
gráum garði; það hefði vel getað
verið bláar rósir, sagði Hugh. —
Og skyndilega stóð Lamoir í öllu
þessu blómahafi, og hún starði á
hann, þegar hann kom niður i
garðinn. Og Hugh varð svo undr-
andi, að hann vissi ekki, hvað
hann átti að segja eða gera.
Þú skilur, að hann hafði eigin-
lega alls ekki ætlað inn í garðinn.
Jafnvel augnabliki áður hafði
hann ekkert vitað um þenna
garð eða hvers garður það var, já,
eða að það væri yfirleitt garður á
þessum stað. Það er það óskiljan-
lega við þetta allt, hvernig það
kom til hans eins og hugboð;
ga'rðurinn, Lamoir og bláar rósir,
þenna sumarsíðdag. En þarna
var það, og þarna var Lamoir og
starði á Hugh. Ekki svo að skilja,
að hún væri undrandi, sagði Hugh,
þó að hún væri svona lítil. Hún
tottaði bara fingurinn og labbaði
til hans.
Á hæðarbakkanum skammt frá
Hungerford, þar sem útsýnið er
bezt yfir engin og skóginn hjá
rústunum við Littlecote, stóð
Langton Weaver, heimili Hugh.
Hann hafði verið að sparka á
stígnum við hliðið, sem þó var
stranglega bannað. Hugh leiddist,
því að hann hafði aldrei átt nein
systkini, og hann var að hugsa um
það, hvað hann ætti að gera næst,
og ef nú bara einhver vildi koma
og leika sér með honum, og þá —
allt í einu, var hann í garðinum
og lítil stúlka kom labbandi á móti
honum. Það var mjög skrítið,
sagði Hugh.