Búnaðarrit - 01.01.1943, Qupperneq 79

B Ú N AI) A R R I T
77
í kyrrð og ró einverunnar þroskast vit hans og at-
liyglisgáfa. Sveitastörfin efla drengskap og manndóiu,
þau kenna niönnuni að sjá meinsemdir og óvini lifs-
ins. Þau sýna líka fegurðina i skauti föðurlandsins
og glæða samúðina með því, sem veikburða er, hvort
scm það er blóm, Iamb, folald eða fuglsungi.
Bóndinn elskar allt þelta, hann elskar bújörðina,
bústofninn og allt sem jörðinni fylgir. Hann er sprott-
inn þar upp úr jarðveginum eins og grasið. Rætur
hans liggja þar í jörð eins og rælur blómanna og
bjarkartránna, víðisins eða melgresisins. Frá gróðrar-
moldinni hefur hann fengið sitt daglega brauð, þar
hefur hann stritað og strítt, og þar vill hann helzl
hera beinin. Döggin hefur þar vökvað fræið, sem hann
sáði, og sólin hefur þar yljað jarðvegínn, sem hann
var að rækta, þar hefur hann lært 'að þekkja lífið,
hann er hluti af bújörðinni og framtiðar hugsjónir
hans svífa yfir henni.
Þetta er innræti margra bænda. Mér er því ráðgáta,
livað því veldur, að þeim finnst sjálfsagt að hafa i
hindi jarðarinnar svo margt af fénaði, að fénaðurinn
liður af. beitarskorti og landið af beitarörtröð. Hann
hefur lærl í „Barnalærdómskveri" Helga Hálfdánar-
sonar: „III meðferð á skepnum ber vott um grimml
og guðlaust hjarta.“ Hann er hvorki griinmur né guð-
laus, en liann bara skilur ekki, af hverju skepnurnar
geta ekki lifað eins á haganum eins og allt af áður,
og því getur haglendi jarðarinnar ekki fóðrað fénað-
inn eins og það hefur alltaf gert. Nei, ekki alltaf,
fénaðurinn féll 1882. Já það var von, þá var harðæri
og heyleysi, en nú á bóndinn hey og nú fellir hann
ckki fénaðinn, en hann verður að bjarga sér af beit-
inni. Fénaðurinn bítur grasið, sverfur svörðinn, nag-
ar ræturnar, rífur moldina svo landið fer að blása.
Uppblásturinn og sandfokið herjar á býlið, sem bónd-
inn elskaði, hann varð að rífa hiisin og flytja þangað,