Búnaðarrit - 01.01.1943, Qupperneq 91

BU NAÐA R III T
89
bctri meðferðar og kynbóta. Því neita ég ekki, að
enn sc hægt að bæta meðferðina og ná betri árangri
á þann hátt, og að þessu er keppt. Én ég get ekki
fallist á ]>að, að þetta gangi í öfuga átt, því það stríð-
ir móti staðreyndum.
Mér dettur heldur ekki í hug að neita því, að lílcur
stíu til, að afurðir af sauðfé geli víða bækkað eitl-
livað, ef fækkað er í högunum. Bithagarnir eru mis-
jafnir að gæðum og misjafnlega eftirsóttir af búfé.
Þegar búfénu fækkar getur það frekar valið um hag-
lendi, sá gróður, sem fellur siður í smekk þess, verð-
ur þá alveg útundan, en það er alveg ósannað mál,
liver hagur þetta er fyrir bithagana.
Hvort það er hagur fyrir bóndann, að fæltka fénaði
vegna aukins arðs af hverjum einstakling, fer auð-
vitað eftir hagfræðilegu mati. Þetta þarf ekki ao
slanda í neinu sambandi við örtröð. Það er sama
eðlis, eins og þegar kynblendingslömbin skozku hætta
að vaxa og fitna, þcgar líður á suinarið vegna þess,
að óræktað haglendi veitir þeim hvorki nógu auð-
mellt eða fljótaflað fóður.
Sem dæmi um það, hvc beitarþol landsins sé litið,
tekur Hálcon Víðidal í Lóni, afskekktan afréttardal
í 450 m hæð og Þeystareyki á Reykjaheiði í 350 ju
hæð. Um Víðidal segir hann og vitnar lil Ferðab.
Þ. Th.: „Þar virtist gnægð gróðrar, þegar menn sett-
usl þar að, en hann var allur uppurinn eftir einn
áratug."
Hér er nú ekki rétt l'rá skýrt. Þ. Th. kom í Víðidal
1882, árið eftir i'lutti bóndi einn þangað og reisti bú.
Svo kom Þorvaldur aftur 1894, þá var orðin mikil
gróðurbreyting í dalnum. í stað hávaxins viðis- og
hvanngróðurs, voru komnar víðar smágresisgrundir.
Þorvaldur nefnir þær tún og segir það snöggt og rót
gisna, en yíirleitt sé gróðurinn í dalnuni miklu smá-
vaxnari en hann var. Thoroddsen dregur rétta álykt-