Búnaðarrit - 01.01.1943, Síða 147
BÚNAÐARRIT
145
grein mína - þá sem hann ræðst á — þá greinir okk-
ur ekkert á um neitt það, er máli skiptir. Hann segir
lika í byrjun greinar sinnar: . . . „ég er A. L. J.
sammála um margt, sem hann segir i nefndri grein,
og líklega er mér óhætt að segja, að ég sé honum
sammála um enn fleira, er hann vill segja, en mis-
tekst að segja“ . . . Það er því ekki vegna ágreinings,
að hann j'æðst gegn mér.
En hver þá ástæðan?
Hann hrcgður mér um yfirlæti, klaufalega rit-
mennsku og jafnvel óljósa hugsun. — Eg þakka fyrir
umvöndunina, en ekki lofa ég því að taka lítilkvli
lians mér til fyrirmyndar!
Annars er það ekki einsdæmi, að A. G. E. bregði
mönnum um yfirlæti. Fyrir nokkrum árum flutti einn
af hæfustu bændaskólakennurum landsins snjallt
crindi á búnaðarjjingi um nýmæli, sem vakti athygli;
þá þoldi Á. G,. E. ekki mátið. 1 upphafi ræðu, sem
hann flutti rétt á eftir, hjó hann sér til tækifæri til
að núa kennaranum yfirlæti um nasir, en búnaðar-
þingsfulltrúarnir lilustuðu' undrandi á. — Eg hef
hvorki fyrr né síðar heyrt þessum velmetna kennara
Jjrugðið um yfirlæti. Þeim verður stundum á að
kasta grjóti, sem búa í glerhúsi sjálfir!
I fyrri hluta þessarar greinar lief ég á óbeinan hált
svarað sumu í grein A. G. E„ en nú skulu einstök
atriði tekin til meðferðar.
Á. G. E. ætlar að „slá sér upp“ á því að viðra sig
upp við bændur með því að gerast sverð þeirra og
skjöldur, til varnar gegn árás minni á þá fyrir mis-
heppnaða ræktun. Gengur þetta seni rauður þráður
í gegn um alla greinina. En hér fer Á. G. E. með stað-
lausa stafi. Pað er hvergi í grein minni vikið að því,
að á.snka bivndnr með einu einasta orði. Hins vegar
kemur nægilega skýrt fram, að ég kenni fyrst og
í'remst löggjöfinni og löggjafarvaldinu uin ræktunar-
10