Búnaðarrit - 01.01.1953, Page 16
14
BÚNAÐARRIT
og þá er ástæðulaust með öllu að vera að bíða eftir
því, að túnið sé fullsprottið. Það á að hefja slátt, þeg-
ar puntgrösin eru að skríða og ætíð áður en þau fara
að mynda fræ. Snemmslegin taða inniheldur að öðru
jöfnu mun fleiri fóðureiningar, miðað við hver 100 kg,
heldur en seinslegin taða. Sömuleiðis hefur háin
jneira fóðurgildi en úr sér sprottin taða. Margir bænd-
ur eiga svo góðar kýr, að þær geta uinsett meiri
næi’ingarefni í mjólk cn þær geta tekið til sín á hey-
gjöf eingöngu. Þcssum kúm þarf að gefa fóðurbæti
til þess að fullnýta kosti þeirra, svo að bóndinn fái af
þeim fullan arð. Því belri sem taðan er, — þvi fyrr
sem hún er slegin og þvi betur sem hún er verkuð
— þvi minna þarf hann að bæla við kúna af aðkeypt-
um fóðurbæti. Það, sem minna fæst af heymagni í
snemmslegnunx fyrri slætti en síðslegnum einum
slætti, fæst aftur með drjúgiun vöxtum í síðara slælti,
og munu allir sanna það, er reyna.
Algcngt er að fá 10—12 hesta af dagsláttu i snemm-
slegnum fyrri slætti og annað eins í öðrum slætti, en
einu sinni 15 besta í síðslegnunx einum slætti. Meðal-
töðufengurinn er þó aðeins 12 hestar af dagsláttu.
En það, að geta byrjað slátt snemma, byggist á því,
að túnið sé í góðri rækt og snemma og rétlilega á
það borið.
Margir bændur nota enn orf og ljá við sláttinn.
Það getur verið réttmætt af þeim 670 bændum, sem
ekki eiga enn stærri töðuvöll en svo, að þeir fá inn-
an við 100 töðuhesta árlega af túni sínu. Það hefur
meiri þýðingu en flestir gera sér Ijóst, að orfin séu
rétt gerð og af réttri stærð fyrir hvern einstakan.
Sama er að segja um ljáina, þeir eru mjög misjafnir
að gæðum. Bezlu Ijáirnir, sem til landsins hafa flutzt,
Eylandsljáirnir, eru, þótt ótrúlegt sé, enn þá óþekktir
í heilum byggðarlögum landsins. Auk þcss sem hver
sláttumaður þarf að hafa orf sniðið eftir eigin vexti