Búnaðarrit - 01.01.1953, Page 29
BÚNAÐARRIT
27
hann nokkurn sum árin, ézt liann fljótt upp, þegar
vetur verða i harðara lagi, og margra ára arður get-
ur gengið til þurrðar, þegar reglulega hart er í ári.
XII.
Hrossum er yfirleitt lítið gefið af heyi, þegar burt
er séð frá notkunarhrossunum, sem breyta fóðri í
orku — vinnu —.
Slóðeign líðkast enn i nokkrum landshlutum, og eru
folöldin höfð til slátrunar. Stóðið er látið ganga úti
að vetrinum og talið, að það fái viðhaldsfóður í sin-
unni af jörðinni. Hryssurnar, sem fylfullar eru, þurfa
þá líka í henni að fá nóg fóður til fósturmyndunar.
hótt vaninn lielgi þessa meðferð hjá mörgum og þeir
haldi, að hér sé um viðhaldsfóður að ræða hjá úti-
ganginum, þá er mjög langt frá því, að svo sé. Meginið
af fóðrinu, sem útigangshrossin þurfa sér til viður-
væris, taka þau af sjálfum sér og leggja af. Það er
Jjeitilandið að sumrinu, sem fitar þau, og það er fitan
l'rá sumrinu, og oft lika vöðvar, sem eyðast og gefa
hrossunum mikið af þeirri orku, sem þarf til þess,
að þau lifi af veturinn.
Hér er ekki að ræða um smámuni, því að algengt er,
að hrossið léttist um 60—120 kg yfir veturinn. Þetta
er ill meðferð á hrossunum, sem á að hverfa sem
fyrst. Auk þess eyða þau högum frá sauðfénu og
ganga allra skepna næst jörðinni og skemma oft stór-
lega haga fyrir öðrum skepnum. Stóðhrossaeignin og
folaldaslátrunin er nú rekin á kostnað komandi kyn-
slóða og á þess vegna að hverfa með öliu.
XIII.
Eg hef ekki minnst á garðræktina. Skilyrði til
liennar eru mjög misjöfn í hinum ýmsu landshlut-
um. Sums staðar er útilokað, að bændur geti notað
hana til að koma á jöfnuði á viðskiptareikning bús-
L