Búnaðarrit - 01.01.1953, Side 289
BÚNAÐARRIT
287
Það mun almennt vera talið, að bæði árin 1951
og 1952 hafi grasspretta verið hér á landi rýr, þó ekki
heinlínis grasbrestur, nema þar, sem jörð var stór-
skemmd af kali vorið 1951. Til þess að benda á, hvað
hægt er að vinna á móti grasleysi, einkum þegar
illa vorar, með auknum áburðarskammti, vil ég
greina frá eftirfarandi: Vorið 1950 bárum við á tún
og Veitu hér í Gunnarsholti (Veitan er slétt valllendi,
óbylt) 65—70 kg N2 og um 80 kg P2 Or> pr. ha (ekkert
kalí). Þetta gaf allgóða uppskeru eða ca. 35 hest-
hurði pr. ha í fyrri slætti. Vorið 1951 bárum við fyrst
á sama skamrnt, cn þegar við sáum, hvað grassprett-
an var treg, enda vorveðráttan kökl og þurr, þá
jukum við áburðarskammtinn að mun, og á nokkurn
hluta Veitunnar gáfum við tvöfaldan áburðarskammt
á við vorið 1950 eða 130—140 kg N» og annað eins
af P2 Os pr. ha. Þar sem svo mikið var borið á, varð
uppskeran engu lakari en árið áður eða uin 35 hestb.
í fyrri slætti, en sá hluti Veitunnar, sem ekki féklc
nema hálfan skammt eða hið sama og árið 1950, gaf
ekki hálfa uppskeru á við það ár eða aðeins um 15
hestb. pr. ha í einum slætti. Þetta sýnir, að hægt er
að fá góða uppskeru af grasi með því að bera mikið
og vel á, jafnvel þótt illa vori og grasbrestur sé á illa
og óræktaðri jörð.
Árið 1952 hefur vcrið sandgræðslunni fremur óhag-
stætt, einkum sjálfgræðslunni. Hún varð lítil og
sums staðar alls engin innan sandgræðslugirðinganna.
Hins vegar gaf ræktunin á Rangárvallasöndum enn
góða raun. Bæði í Gunnarsholti og á Gcldingalæk
fékkst mikill og góður heyskapur af söndunum. Þá er
og þess að geta, að á Loftsstöðum við Stokkseyri
fékkst ágæt uppskera af um 7 ha sáðsléttu frá vor-
inu 1951 í hreinum sjávarsandi, þar sem sáð var sand-
faxi einu saman. Fyrir fáum árum liefði sú jörð
ekki þótt líldcg til ræktunar. Reynslan slcer svo úr