Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 35

MOEGUNH
29
ef von er á nýjum vormerkjum, hvað þá heldur stór-
merkjum nýrrar hvítasunnu ?
Ef ný lind er að spretta upp undan þröskuldi must-
erisins, væri þá ekki reynandi fyrir kirkjuna að sameina
þá vatnskvísl hinu forna íljóti og láta hana gera vatnið
i þvi heilnæmt, ekki sízt þær kvíslirnar, sern eru að verða
að eins konar ódrekkandi Saltasjó eða Dauðahafi?
Væri ekki nær að aíia sér einhverrar þekkingar á
því, sem er að gerast, í stað þess að ónotast rlt af því í
algerri fáfræði? Miklu fremur ættu kennimenn kirkjunn-
ar að taka hinni nýju hvítasunnu-von með tilhlökkun. Mér
finst þeir ættu að búa yfir eitthvað líkri þrá og skáldið,
sem í Ijóðum sínum um Pál postula leggur honum þessa
bæn í munn:
„Þess vegna, drottinn, særi eg þig, að svarir,
sjá, eg vil ekki brogðast, bika neitt.
Altarisglæður legðu á veikar varir,
veittu mér eldinn, styrktu hjartað þreytt.
Hratt eins og leiftur, eiliflega án enda
uppvakning gefðu, blómaskrúð í flag.
Viðleitni bljúgri sýn þá náð að senda
sálir i starfslaun, Hvitasunnu i dag 1“
morgunn.
Hann lyftlr sér { ljóma yfir Jörð.
Hann lifgar dautt, hann brynnir þyrstum sálum
úr ljóBsins hreinu, gullnu, glæstu skálum.
Hann glitar rósum kaldan, beran svörð.
Hann lcveikir glóð af þúsund björtum bálum.
Hann byrjar fyrstur lífsinS þakkargjörð.