Morgunn - 01.04.1920, Blaðsíða 42

36
MORGUNN
haldast nema stutta stund — alt í einu var hún horfin.
En samstundis fór eg að finna afar-kynleg svefnkend
áhrif læðast um mig. Þá kom rykkur á höfuðið á mér,
og mér fanst eg ætla að sofna. Eg barðist á móti þessari
tilfinning með því að hreyfa mig á stólnum. Þá lauk
Miss McCreadie alt í einu upp augunum.
»Iívað hefir komið fyrir?« spurði hún. »Stjórnandinn
minn segir mér, að krafturinn hafi farið til yðar. Þér
haíið miðilshæfileika. Fæturnir á mér eru eins og Í8«.
Þá er hitt atriðið. Mjög skömmu eftir að það gerð-
ist, sem nú hefir verið sagt frá, sagði miðillinn: »Maður
stendur hjá yður. Eg heyri nafnið Bob«. Presturinn sagði,
að sjálfsagt væri til ein eða tvær miljónir manna, sem
svo væru nefndar, i öðrum heimi. — »Já«, sagði miðill-
inn; »en það getur verið, að ekki sé nema einn Bob þar,
sem þér þekkið. Hann segist ekki vilja koma með neitt
annað nafn — þér munið þekkja hann bezt með því
nafni«. — >Jæja«, segir presturinn, »biðjið þér hann þá
að segja yður mitt nafn.« Þá varð löng þögn.
»Eg heyri orðið »pasture« (hagi, beitiland), segir Miss
McCreadie, »en það er ekkert vit í því«.
»Ef til vill á það að vera »pastor?« sagði prestur.
»Nei; hann segir pasture«.
Og presturinn segir, að sér hafi veitt örðugt að hafa
hemil á kætinni. Sá eini »Bob«, er hann hafði nokkuru
8inni þekt, hafði aldrei verið kallaður annað en Bob.
Hann gat aldrei nefnt prestinn »pastor«, eins og hann
ætlaði þó að gera, heldur varð alt af úr því Pasture. Þeir
voru góðir viuir, og presturinn minnist þess, að einu sinni
var hann að stríða Bob á því, að hann gerði úr lionum
kúahaga.
Prestur birti i blaði, sem hann gefur út, skýrslu um
fundina, sem hér hefir verið minst á, Vango sá blaðið,
sem þessi skýrsla kom í, og gerði presti þegar viðvart
um það í bréfi. Auðvitað sá prestur, að nú var afstaðan