Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 39

MORGUNN
33
ist skyldi segja honum þau, ef hann heyrði þau, en það
væri oft vandkvæðum bundið að fá nöfn. Prestur spurði,
hvernig á því stæði. Stjórnandiun sagðist ekki geta gert
þess aðra grein en þá, að það, sem sér væri sagt, væri
mest í táknum, og að hann skýrði trá því, hvað það
merkti, sem sér væri sýnt. Nöfn væri örðugt að sýna
með táknum; þau yrði hann að fá með heyrninni. En
hann skyldi segja prestinum það sem hann næði í.
Prestur var í meira lagi vantrúaður á þetta alt sam-
an. En hann mun hafa búist við því, að ef nokkurt vit yrði
í því á annað borð, þá mundi nú sonur sinn reyna að gera
vart við sig, sá er fallið hafði Honum varð ekki að þvi.
I stað sonar hans, er farið að lýsa tveimur framliðnum em-
bættismönnum í söfnuði hans, mönnum, sem hann hafði alls
ekkert verið um að hugsa, og tala um safnaðardeilur, sem
þeir, ásamt prestinum, höfðu verið við riðnir fyrir mörgum
árum. Frá þessu var gengið af mikilli snild, í tiltölulega
stuttu máli. Meira þurfti til að sannfæra prestinn. En
stór-mikils þótti honum um þetta vert.
Þegar hann kom heim, spurði konan hans, hvað hefði
gerst. Hann sagðist vera eins og rotaður og ráðalaus.
Hann væri að velta þessu fyrir sér. En hún yrði að
koma með sér daginn eftir. Nú ætlaði hann að ganga
úr skugga um þetta gersamlega. En þau gengu ekki úr
skugga um mikið á næsta fundi. Alt, sem þau fengu, var
ruglingslegt og óákveðið. Presti fanst aftur hann hafa
eytt tíraa sínum til ónýtis. Og konan hans vildi alls ekki
aftur fara
Prestur fór enn til miðilsins daginn eftir. Þá var
enn lýst einum af framliðnum safnaðar-embættismönnum
hans og bústað hans, fyrirtaks greinilega. Prestur var
fullur renginga, hafði verið mjög ófús á að segja nokkuð
af eða á, þó að hann væri að fá sannanir, en stöðugt
heimtað meira og meira, virðist yfirleitt hafa verið fremur
stirður sambandsmaður og þungur í vöfunum. En nú fanst
honum þetta alt svo lifandi, að bann gat ekki stilt sig
3