Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 43

MO RGUNN
37
til þessa miðils breytt til muna, þar sem miðillinn vissi
nú, hver hann var. Samt fór hann enn til Vango. Eitt-
hvað gat komið frá Rupert, sem óhugsandi var að Vango
gæti vitað, þó að honum væri nú orðið kunnugt um, að
Rupert hefði verið til.
Stjórnandinn fór líka að segja til Ruperts á þessum
fundi. »Fyr8t sé eg böggul; í honum eru munir hans, sem
yður voru sendir aftur — frá Frakklandi, var það ekki? Það
gerir ekkert til; þér fenguð böggulinn, og hann segir, að yð-
ur hafi fallið það óttalega illa, að rangt úr var í honum.
Úrið, sem þér fenguð, hafði verið tekið í misgripum, en hann
vill láta yður halda úrinu. sem þér hafið fengið«. — »Hver
gaf honum úrið, sem týnst hafði?« spyr prestur. — »Hann
bendir á yður«. — » Hvar var það keypt?« — »Hann sýnir mér
stóra búð í London «.—» Hvers konar úr var það? « - » Úlnliðsúr.«
Alt var þetta nákvæmlega rétt.
»Hvar fór hann af þessum heimi, maðurinn, sem er
að gera vart við sig? spurði prestur. — »Ekki á Frakk-
landi, að eg held, því að hann lætur mig finna til þess,
að veðrið er gott, hlýtt, mikið sólskin, ekkert frost«.
Þetta þótti prestinum mjög merkilegt. Rupert hafði
fallið á Frakklandi, eins og áðnr er sagt um hávetur. En
í síðasta, bréfi sinu, sem ritað var tveimur dögum á undan
andláti hans, eru þessi orð: »Nú er komin þiða, og það
er eins og sumarveður«.
»Hann langar til að vita, hvort þér haldið nú, að
þetta sé í raun og veru hann«, segir stjórnandinn, Prest-
ur spurði, hvort hann hefði fieiri sannanir. — »Já; hann
sýnir mér bratta hæð með vegi, sem liggur í bugðum.
O —! hann fer á fljúgandi ferð ofan eftir henni á hjólum,
missir vald á vólinni, skellur hart á stein í vegarbrúninni,
er fluttur heim i rökkri — september, held eg helzt —
kl. 9 8Íðdegis — þjáist af heilahristingi. Nær sér aftur.
Er mjög smeykur við hjólaferðir eftir þetta*. — »Spyrjið
þér hann, hvenær þetta hafi gerzt«, segir prestur. — »Fyrir
11 eða 12 árum. Hann er lítill drengur, eins og eg sé