Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 44

38
MORGUNN
hann á hjólunum, hér um bil 8 eða 9 ára gamall. Hann
vill fá að vita, hvort þér séuð nú ánægður*.
Enn var þetta nákvæmlega rétt. Það hafði legið
nærri, að Rupert týndi lífinu með þesaum atvikum, þegar
hann var um 9 ára gamall.
Prestur spurði, hvort hann hefði enn íieiri sannanir.
— »Já, haun segist ekki hafa haft sömu atvinnu sem þér
hafið. Hann sýnir hús, líKt banka, vængjahurðir, stóran
forsal, bækur. Ekki banki, held eg. Ekki lögmanns-
skrifstofa, en kemur eitthvað við lögum — bækurnar koma
þeim við. Það er við hliðina á stórhýsi. Hann segist hafa
verið þar. Nú brosir hann. Hann veit, að[þér skiljið þetta*.
Rupert hafði atvinnu hjá firma, sem gefur út lögfræði-
bækur, og eins stendur heima um stórhýsið.
Þá kom lýsing á Rupert. Prestinum þótti hún tak-
ast afburða vel. Um eitt atriðið segir hann, að það hafi
verið »meira en sanufærandií. Sömuleiðis var laukrétt
skýrt frá heimilisfólki prestsins.
PreBturinn fór aftur til Miss McCreadie. — áður en
grein hans kom út í blaðinu, og hann telur enn óhugs-
andi, að hún hafi nokkura hugmynd getað um það fengið,
hver hann væri. Sá fundur var mjög ólílcur þvi, sem
hann gerði sér nokkura hugmynd utn fyrirfram. Hanu
átti fyrst tal við hana um það, hvernig á því stæði, að
svo örðugt væri oft að fá nöfn frá framliðnum mönnum.
SjálCur lmfði hann fengið ýms atvik úr lifi lluperts, og þau
með afbrigðum sannfærandi. En liann hafði enn ekki
fengið nafn hans. Miss McOreadie svaraði þessu:
»Eg lield, að þsir, sem eru farnir yfir u m, noti aðra
framliðna menn til þesa að sýna útlit þeirra, líkt og í
sjónleik, og til þeas að koma hugsunum sínum á framfæri;
þes3 vegna er það, að ef þeir hugsa ekki nöfn sín, þá
þá geta stjórnenduniir ekki komið með þau«.
Þau ræddu um stund utn þessa tilgátu tniðilsins. Þá
fór Miss McCreadie í sambatidiástand. Um hálfan klukku-