Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 46

40
MORGUNN
berun. Hann vissi, að hann hafði ekki hreyft borðið raeð'
neinni ýtingu, en lagt til svörin sjálfur. Borðið svaraði
alt af jafn-skynsamlega og það væri mannleg vera. »Eg
ber þess vitni frammi fyrir guði, að eg fer með sannleika*,
segir hann í því sambandi.
Það er að segja, hann vissi það þá, að þetta var ekki
frá honum sjálfum. En svo kom efinn eftir á. Hann fór
að spyrja sjálfan sig, hvort það gæti ekki verið, að hann
hefði ýtt á borðið, án þess að vita af því — að hans svo
nefndi »súbjektívi« hugur hefði einhvern veginn verkað á
það, eftir einhverju óþektu lögmáli — að fjarhrif eða und-
irvitund hafi átt einhvern þátt í þessu — og þar fram
eftir götunum. Samt virðist honum frá öndverðu hafa
verið það ljóst, sem hann tekur líka fram, að ekki sé
nokkur snefill til af sönnunum fyrir slíkum bollalegging-
um klerka og vísindamanna.
Hann rak borðtilraunirnar af kappi heima hjá sér, og
hann skýrir frá ýmsu, sem þar kom fyrir og óneitanlega
er merkilegt. En eg sleppi því að skýra frá því hér.
Eg get, hvort sem er, ekki skýrt frá öllu, sem í bókini.i
stendur. Og flest af því, sem kom við borðið hjá honum
sjálfum, hefir sama annmarkann sem þann, er eg hefi bent
á að skeytin höfðu, þau er komu við borðið hjá Miss Mc
Creadie. Aðalatriðið er það í mínum augum um þessi skeyti,
hvað ramlega þau sannfærðu prestinn sjálfan, mitt í öll-
um þeim rengingum, sem voru í hug hans andspænis öðr-
um miðlum. Og einmitt þessi skeyti eru það, sem koma
honum til að segja: »Raymond Lodge hefir talað við föð-
ur sinn. Clifford Rupert Wynn hefir talað við mig!«
Árangurinn af þessum borðtilraunum sjálfs hans kem-
ur honum líka til þess að fara að íhuga annað atriði við-
vikjandi sjálfum honum, sem hann hafði aldrei íhugað
fyr, þó að kynlegt megi virðast. En í raun og veru var
það Miss McCreadie, sem kom honum út í þær íhuganir.
Eitt af því, sem hún sagði honum, áður en hún gat nokk-
uð um hann vitað með venjulegum hætti, var það, að