Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 47

MORGUNN
41
bezta verkiö, sem hann inti af hendi, væri árangur af inn-
blæatri. Og nú fór hann að hugsa utn það, að þær pré-
dikanir hans, sem mest áhrif höfðu haft, höfðu aldrei verið
samdar fyriifram. Hann lætur það uppi í fyrsta skifti í
þessari bók, að hann hafi nokkurum sinnum farið upp í
prédikunarstólinn með ræðu, sem hann hefði samið að
fullu, en rétt áður en hann ætlaði að fara að fiytja hana,
kom honum nýr texti til hugar. Hann vissi það, að hann
varð að leggja út af þeim texta. Hann gerði það — og
hann óskar þess heitt, að hann hefði þær ræður. Hann
segist alls ekki liafa átt þær. »Þær virtust renna gegn*
um mig«, segir hann, »úr einhverjum takmarkalausum
sjó*. Og hann segir, að áhrifin af þessum ræðum á til-
heyrendurna hafi ávalt verið eins — magnmikil og inni-
leg. Þegar hann hafði flutt þessar ræður, gat hann aldrei
munað nokkura hugsun í þeim; en hann var þá æfinlega
mjög máttfarinn. Nú fyrst fór prestinum að skiljast það,
að ekki sé ólíklegt, að hann hann hafi orðið fyrir áhrif-
um úr öðrum heimi, þegar hann var að flytja þessar ræður.
Presturinn rak rannsóknirnar áfram af hinu mesta
kappi og áhuga. En nú verð eg að fara að fara fljótt yfir
sögu. Sannanirnar fóru að hrúgast upp. Meðal annars
fór hann að fá allmikið af nöfnum framliðinna manna hjá
miðlum, sem enga hugmynd gátu haft ura þá menn, en
það hafði honum þótt tortryggilegast, hvað illa gekk með
nöfnin. Eg verð að láta mér nægja að benda ykkur á
part úr einni tilrauninni, og að lokum ætla eg að segja
ágrip af næstsíðustu sögunni, sem presturinn segir.
Sá fundurinn, sem eg ætla að segja aðeins brot af,
var hjá Mr. Vango. Rupert hafði gert vart við sig og
Mr. Stead, sem hafði verið vinur prestsins, og nú var
sagt, að komið hefði verið með tvo menn, sem mundu
geta útrýmt öllum efa úr huga prestsins. Stjórnandinn
nær í skírnarnafnið William á öðrum þeirra, en getur ekki
náð ættarnafninu. Hann fer þá að lýsa þessum William,