Morgunn - 01.04.1920, Qupperneq 59

MOKGrUNN
53
Fáemar athugasEmdir
uiö Jrásögnina um rannsnknir síra OJaltErs [Dynn.s
[RitstjÓTÍ þessa tímarits sagði á nóvemberfnndi S. R. E. í. sögu þá
af sannanaleit W. W., sem prentuð er framar í þessu befti. Yið þá
frásögn hnýtti hann eftirfarandi athugasemdnm].
Mér dettúr í hug að byrja á byrjunmni — bréfi Estelle
Stead til prestsins. Hún segir þar:
„Hefir j’ður nokkurn tima koniiö til hugar, að þaö kunni að vera
eigingirnikent, hvernig þér litið á málið? Þér teljið alt i góöu gengi,
af því að þér eruð ánægður og rólegur. Hvaö er um drenginn yðar?
Getur þaö ekki verið, þó að óliklegt kunni það að vera, aö hann langi
til þess að tala við yður?“
Það er vitanlegt, að bak við spurningar þessarar rnent-
uðu og gátuðu konu liggur niikil reynsla. Hún er alin
upp við rannsóknir föður sins, og sjálf hefir hún rekið
sambandið af miklu kappi og ástúðarhug, síðan er faðir
hennar lézt.
Eg held, að hver maður, sem hefir fengið nokkura
verulega reynslu i þessu máli, hljóti að taka, undirspurn-
ingar Miss Stead. Og eg held, að okkur hætti of alment
við því — bæði innan og utan spiritistisku hreyfingar-
innar — aö miða þetta mál eingöngu við sjálfa okkur og
gleyma því, að vinir okkar hinumegin við tjaldið geti
með réttu gert nokkurar kröfur til okkar.
Eg hefi reynt að brýna það fyrir mönnum í þessu
félagi að hafa sannanirnar í l'ullum heiðri, að sannan-
irnar séu það meginatriði, sem ávait verði að hafa hug-
fast, það vegarljós, sem aldrei megi rnissa sjónar á, eins og
eg mún einu sinni hafa komist að orði. Sannanirnar eru
einn meginfiöturinn á málinu, að þvi leyti, sem það
snýr að okkur. Fletirnir eru auðvitað fieiri, sem að okkur
snúa. Ut i það ætla eg ekki að fara, að þessu sinni.
En við meguni ekki gleyma því, að aðrir fletir máls-
ins snúa að vinum okkar í öðrum heimi. Þeir þarfnast
ekki sannananna. Og þeim stendur ekki á sama um sam-