Morgunn - 01.12.1925, Síða 40

182
MORGUNN
]’ig,“ en lét á sér skilja, að gjarnan vildi hún, að >að yrði
svo skamt, að hann gæti lært að þekkja mig. f því finst mér
sagt við mig: „Þii sér ekki harnið aftur!“
Nú fór eg að Fljótsdal. En með byrjun sláttar eða litlu
síðar frétti eg, að mænusóttin væri komin í Oræfin. Sagði eg
þá strax frá því hér, að Guðný mundi missa drenginn sinn úr
þessarri veiki. tSnemma vetrar fékk cg bréf frá Guðnýju (rit-
að fyrsta vetrardag) og segir hún mér í því, að drengurinn
iiafi dáið úr mænusóttinni, er þar hafi geisað og komið þang-
að fyrir sláttinn. A,ð drengurinn nmndi deyja, liafði eg sagt
Þuríði systur minni, Kristrúnu hxismóðnr minni og Guðrúnu
Ólfarsdóttur.1 ‘
Þessu til sannindamerkis sýndi Steinunn mér bréfið frá.
þessarri xxppeldissystur sinni.
16. Þegar Þuríður leitaði að kúnum.
Eldri systirin segir frá þessu atviki:
„1 sumar fór eg eitt lrvöld um kl. að sækja kýrnar.
Eru þær alt, af reknar á morgnana upp á lieiði; en svo nefnir
fólk í Fljótslilíð liagana, sem erxx bak við Hlíðar-brxxnina.
Þoka var á, alldimm. Eg var ríðandi. Eg leitaði lengi, lengi,
en fann ekki kýrnar. Fór eg þá ofan á lieiðarbrúnina og nam
staðar fyrir austan Marðará og er að luigsa um, hvort eg'
eigi nú að halda vestur yfir ána eða til austurs. Þá verður
mér litið í austur. Sé eg þá að hvítklædd vera lunnur hjer
ixm bil að mér. Fanst nxér það vei'a kona. Hún var á víðunx
hjúp, og stóðu berar hendurnar fram undan og sömxdeiðis
sá eg á bera fæturna. Hún var nxjög góðleg, en raunaleg
á svip. Réttir hún þá upp hægri hönd og veifar henni þrisvar
1il austurs, eins og iiún vtnri að benda mér í þá átt.
Ekki varð eg beinlínis hrædd, en mér fanst hálfónotaleg
tilfinning fara um mig; og ekki áttaði eg mig þá á að fara
eftir bendingunni. Eg'lét þá hestinn fara af stað, en undir
eins og eg hreyfðist, hvarf sýnin. Eig liélt vestur yfir ána og
leitaði þar nokkura stund, en fann eklti kýrnar. Þá fór eg-
heim og leiddist mér að hafa ekki fundið þær.
En nú Arar þokunni létt, upp og sáust kýrnar aS heiman.