Morgunn - 01.12.1925, Síða 65

MORGUNN
207
þetta við útfrymið, en lendir á búning miðilsins, sé ljósi
hleypt að útfryminu, eða það af einliverjum sjerstökum ástæð-
um verði að steypast skyndilega inn í miðilinn. Miðlinum var
ásamt húsmóður hans, Miss Hermione Ramsden, boðið í kvöld-
verð þennan sama sunnudag, og liefir hann tjáð mér, að þar
hafi þeir dr. Wereide og prófessor Jæger sagt sér, að svona
mundi standa á saurögnunum: þær hefðu borist með útfrym-
inu úr innýflum miðilsins. í þessu kvöldboði hélt prófessor
Jæger ræðu fyrir miðlinum og þakkaði honum í nafni vís-
indanna fyrir komuna til Kristjaníu. Þetta veit eg með
vissu, meðal annars úr prívatbréfi frá Miss Ramsden.
En daginn eftir kom dr. Haneborg með nýja skýring:
Miðillinn átti að hafa komið á fundinn með einhvers konar
„liíalín“ falið í endaþarminum; liann átti að liafa náð því
með liægri hendi úr endaþarminum, rifið gat á slæðuna með
einum fingri, komið „híalíninu“ þar í gegnum slæðuna og-
liengt það síðan í munninn; en þegar ljósmyndin liafði verið
tekin, á hann að hafa komið því aftur gegnum gatið og því
næst upp í sig og síðan gleypt það (!!). Sauragnirnar áttu
að liafa komið á hönd lians og búning við að ná því úr enda-
þarminum, líklega þó að eins borist með fingrum hans, því
að myndin, sem ránnsóknamennirnir tóku af miðlinum, sýnir,
að „útfrymið“ frá munni lians er livítt og hreint.
Á þessa skýring dr. Haneborgs féllust allir rannsókna-
mennirnir daginn eftir fundinn eða á mánudagskvöldið, og
skrifuðu undir „konklusionina“, sem þeir gáfu út. En þeir
sönnuðu ekki neitt, því að til þess liefðu þeir fyrst og fremst
orðið að ná í „híalínið“ (eða „sáraumbúðirnar“ á máli
stefnda) og sýna, að það væri annað en hugarburður sjálfra
þeirra. Ilefðu þeir verið þessarar skoðunar í fundarlok á
sunnudaginn, hefðu þeir lilotið að setja miðilinn í gæzlu
(„internera“ liann) og þá hefðu þeir getað sannað sitt mál,
sína skýring, ef „híalínið“ hefði gengið niður af miðlinum í
saur hans. Því að ef hann hafði gleypt „híalínið“, lilaut það
eftir eðlilega langan tíma að ganga niður af honum eða liann
veikjast, því að ekki mun unt að gera ráð fyrir að miðlar