Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 62

188
MORGTJNN
til vill flestir, séu að reyna að vona, að honum verði
afstýrt. —
Eg hefi lesið töluvert af því, sem sérfræðingar segja
að bíði mannanna, ef til þess ófriðar komi. Eg ætla ekki
að fjölyrða um það að þessu sinni. Öllum virðist koma
saman um það, að hann verði aðallega háður með þeim
eyðingarfærum, sem efnafræðin leggur mönnunum til.
Og um eftirköst þess ófriðar farast vitrum mönnum svo
orð, að menn muni telja þá sæla, sem látið hafi lífið í
honum. Þá lendi menn í verulegum almennum skorti, alt
lánstraust og öll viðskifti lamist gersamlega, skattabyrð-
arnar verði svo þungar, að þau skattþyngsli, sem nú hvíla
á mönnum, verði sem ekkert í sambandi við það, og „krist-
indómnum", sem hafi liðið öll þessi ósköp, verði hafnað
að fullu.
Einkennilegt er það, hvernig sumir rithöfundar eru
að reyna að telja sér trú um, að þeir geti sætt sig við þess-
ar horfur. Einn þeiri'a kemst að orði á þessa leið:
„Margir heilsuðu ófriðnum mikla, sem væri hann
byrjun nýrrar og betri veraldar. Nú er oft litið á hann
sem upphafið að endalokum siðmenningarinnar. En
menningartímabilin hafa endað mörgum sinnum áður,
og mannkynið heldur enn áfram að lifa og þroskast ....
Heljar ótti læsir sig utan um hjörtu margra djúphyggju-
manna við það, að alt kunni að farast í blóðugum rústum
og skrælingjahætti. Jæja, gerum ráð fyrir að svo fari.
Hvers vegna ættum vér að óttast fjöruborð á framför-
um mannanna? Mun ekki andinn, sem kom upp menning-
unni í Indlandi að fornu, Egiptalandi, Kartagó, Grikk-
landi og Rómaborg, taka til starfa af nýju sem guð-
dómleg gerðkveikja og mynda nýja og betri menningu?“
Þessu svarar enskur rithöfundur m. a. með eftirfar-
andi línum, sem mér finnast töluvert skiljanlegri en sá
hugsunarháttur, sem sá rithöfundur er að andmæla:
„Þetta kann að vera bjartsýni. En ef sú hugsun, að
betri menning kunni að rísa upp eftir eina öld hér frá,