Morgunn - 01.12.1933, Síða 100

226
M0R6UNN
eg bezt veit, er hann, eftir allan þann dásamlega árang-
ur, sem hann hefir fengið á hinu sálræna sviði, fátækur
maður.
Þessi munur á því, hvernig tekið er á móti lodd-
arabrellunum og ósviknum sálrænum fyrirbrigðum, er ó-
neitanlega kynlegur, og gæti verið efni í langar ritgjörðir«.
Mjög mikið af bókinni frásagnir um tilraunafundi,
einkum vitnisburðir annara manna, þar á meðal merkra
visindamanna. En ýmissa annara grasa kennir þar, svo að
efnið er fjölbreytt og frásögnin hvarvetna skemtileg. Tölu-
vert segir hann frá þeirri óviturlegu og illu meðferð, sem
hann hefir sætt af hálfu fjandmanna spíritismans og eru
það mjög eftirtektarverðír kaflar. Og meðal annars segir
hr. Nielsen frá ýmis konar reynslu sjálfs síns utan funda.
Fyrir henni getur hann vitaskuld ekki fært sannanir. Þær
sögur eru ágætar og engin ástæða til að rengja þær.
Sem sýnishorn fer hér á eftir ein sagan, sem hann
nefnir
Umönnun móðurinnar.
í kirkjugörðum hefir margt hugnæmt komið fyrir mig.
Þar dveljast margir jarðbundnir andar, og með skygnigáfu
má sjá þá annaðhvort reika fram og aftur hvildarlausa, frá
einu leiðinu til annars, eða sitja á leiðum sjálfra sín, og
stundum er eins og þeir séu sárhryggir.
Einu sinni varð mér gengið fram hjá leiði, sem var
mjög úr sér gengið. Eg gat séð, að einusinni hafði það
verið fallegt, en nú virtist svo sem allir hefðu gleymt hin-
um framliðna. Eg sá, með skygni, konu, 50—60 ára; hún
stóð við leiðið. Eg færði mig nær henni, og hún virtist
skilja það, að eg gæti séð hana og heyrt til hennar. Það
er algengt um framliðna menn, að þegar þeir séu orðnir
lausir við ringlið, sem kemur á eftir andlátinu, þá geti
þeir séð, hvort sá maður, sem er frammi fyrir þeim, sé
miðill eða ekki. Hún mælti þá: »AIIa leið frá æskuárunum
hefi eg reynt að vera eigimanni mínum og 5 börnum alt;