Morgunn - 01.06.1949, Qupperneq 23

MORGUNN
17
minnast nokkuð á ævistörf prófessors H. N., biblíuþýð-
ingu hans, prédikanir hans, fyrirlestra og ritstörf, en
þó einkum kennslustörf hans við guðfræðideild Háskólans,
og það, sem við nemendur hans þar eigum honum að
Þakka. En til þess er enginn tími á þessum fáu mínútum,
sem ég hefi hér til umráða, sem í rauninni aðeins eru
4 eða 5, en ég vona, að þið fyrirgefið mér þó að verði 8
eða 10.
En ég get ekki stillt mig um, því það er svo sjálfsagt
og skylt, að minnast örfáum orðum á starf próf. H. N.
fyrir þetta félag og sálarrannsóknirnar yfirleitt, ekki sízt
vegna þess, hve það starf varpar skýru ljósi yfir þann
þáttinn í lífi og starfi hans, sem bæði var sterkur og fagur
í senn, og sem ofinn var öðrum þræði úr sterkum tilfinn-
ingum og næmleik fyrir því, sem hann var sannfærður um
að væri rétt, en að hinum þræði úr þreki og áræði til þess
að bera sannleikanum vitni, hvaðan sem hann kom og
hvert, sem hann kynni að leiða hann. Hann var einn af
stofnendum Sálarrannsóknafélagsins. Og þetta varð félag-
inu stærra happ og málefninu meiri styrkur en nokkurn
tíma verður fullmetið og fullþakkað. Margir ágætir menn
neistu í upphafi musteri þessa félags bæði traust og fagurt,
og unnu að því að treysta og fegra þá smíð með mikilli
alúð, elju og dugnaði og frábærum hæfileikum um mörg
ár. Þeir treystu stoðirnar með rannsóknum á þessum mál-
Um, sem seint verða fullþakkaðar. En próf. Haraldur
Níelsson kom með sjálfan eldinn á altarið — eld síns
brennandi áhuga — eldinn, sem kveikti í hjörtunum og
fékk þau til að brenna. Það er þessi eldur, sem aldrei má
slokkna. Það er hann, sem við öll verðum að vaka yfir.
Ef Ijósið slokknar — ef eldurinn á altarinu deyr, þá verður
hvert musteri kalt og snautt og salir þess tæmast að lokum,
hversu traustlega sem þeir að öðru leyti kunna að vera
byggðir. Því að jafnvel „sjálf þekkingin hjaðnar sem blekk-
iug, sé hjartað ei með, sem undir slær.“
Þekkingin er ágæt og nauðsynleg, það sem hún nær.
2