Morgunn - 01.06.1949, Síða 50

44
MORGUNN
miðlinum. En tíðara er, að hún hrindi frá sér. Þegar slíkra
hræringa verður vart í efnisheiminum, þá fylgir verkun
jafnan gagnverkun. Til dæmis þegar epli fellur til jarðar,
rís jörðin einnig til að nálgast eplið, og rishæðin verður
í réttu hlutfalli við efnismun jarðarinnar og eplisins. Sama
lögmálið gildir vafalaust þegar yfirvenjuleg fyrirbrigði
gerast. Verkanaáhrif má greina á líkamá miðilsins og
hliðstæðar gagnverkanir hefir einatt mátt greina í vöðva-
kippum og taugahræringum í líkömum þeirra, samtímis
og hreyfing eða tilfærzla á hlutum hefir átt sér stað.
Þetta var iðulega athugað hjá Eusapiu Palladino. Þessu
veldur vafalaust ósýnileg orka, verkanir og gagnverkanir
milli líkama miðilsins og hlutar þess, sem hreyfður er.
Að svo miklu leyti, sem hluturinn er venjulega miklu
léttari en líkami miðilsins, þá hreyfist hluturinn, en líkami
miðilsins er raunverulega kyrr á sínum stað. En gerum
ráð fyrir, að hluturinn væri miklu þyngri en svo, að gjör-
legt væri að hræra hann úr stað. Væri þá ekki sennilegt,
að gagnverkunin myndi þá valda flutningi eða tilfærslu
á líkama miðilsins, en hluturinn yrði kyrr?
Gerum nú ráð fyrir að slík firðhræringaorka streymdi
lóðrétt niður til jarðar. Jörðin myndi þá verka eins og
hluturinn, sem ekki var hræranlegur, en hlyti þá ekki
miðillinn að hreyfast gagnstætt, upp á við, og þá hefði
raunverulegt lyftingafyrirbrigði gerzt.Þetta myndi vara
nákvæmlega jafnlengri og næg orka væri tiltæk, en þegar
hún færi að réna, þá hlyti líkami hennar að síga hægt og
hægt til jarðar, eins og venjulega á sér stað.
Hægt eða hvikult orkuútstreymi myndi þá valda stund-
arbreytingum á líkamsþyngd viðkomandi persónu, en stöð-
ugt og þróttmikið hrinda af stað sönnu og ótvíræðu lyft-
ingafyrirbrigði.
Frá sjónarmiði eðlisfræðivísindanna er ekki um neitt
raunverulegt þyngdartap að ræða, aðdráttarafl þyngdar-
lögmálsins myndi vera jafnóhaggað sem áður, en lyftinga-
fyrirbrigðið gerast engu að síður, sökum verkana firð-