Morgunn - 01.06.1949, Síða 60

54
MORGUNN
ári, þegar mig dreymdi þann draum, er ég tók fyrst eftir
að rættist bókstaflega.
Ég þóttist úti staddur á hlaðinu í Naustum og líta til
lofts. Sá ég þá, að norðvesturloftið var biksvart, en tveir
menn koma gangandi norðan traðirnar. Mér fannst mér
ekkert verða um þessa menn og ætla að flýta mér inn,
en rétt í því heyri ég óskaplegan brest í norðvesturloftinu,
og kallar þá um leið annar maðurinn: ,,Nú dó Pétur amt-
maður.“ Við það vaknaði ég og sagði móður minni draum-
inn. Þá bjó Pétur amtmaður Havsteen í Skjaldarvík og
höfðum við ekki heyrt, að hann hefði legið. En klukkan
tíu morguninn eftir komu einmitt tveir menn þessa
sömu götu og ég hafði séð mennina í drauminum ganga,
og sögðu okkur lát amtmanns. Hafði hann dáið á sömu
klukkustundinni og mig dreymdi drauminn.
Lífstréð.
Þá kemur annar draumur, er mig dreymdi, er ég mun
hafa verið á 16. ári. Þá var faðir minn dáinn og móðir mín
flutt með okkur börnin að Hömrum við Akureyri. Þennan
draum nefni ég Lífstréð, og tek það fram, að hann er
enn ekki allur kominn fram, en hann hefur smám saman
verið að koma fram og síðasta atriði hans rætist, er ég
dreg andann í síðasta sinn.
Ég þóttist enn úti staddur á hlaði og sá mann koma
gangandi heim túngötuna. Þá sé ég, að hjá mér stendur
á hlaðinu afarstórt tré og lágu ótal tröppur upp eftir
trénu. Ég er að hugsa um, hvernig á þessu tré standi
hér, og ber þá manninn að. Ég sný mér að honum og spyr
hann, hvort hann geti frætt mig á því, hvemig á þessu
tré standi hér, og hvort hann viti, hvernig það sé hingað
komið. Það get ég, segir hann, þetta er lífstréð þitt. Ég
þóttist þá fara að klifra upp tréð og taldi tröppurnar, sem
ég gekk, en þær voru 18. En þegar ég ætla að stíga í þá 19.,
sé ég, að tréð er orðið svo grannt, að ég treysti mér