Morgunn - 01.06.1972, Qupperneq 19

DÁLEIÐSLA Á VINSTRI VEGUM
17
En lögreglumennirnir létu ekki enn sannfærast. Sagan var
einum of reifarakennd, alltof furðuleg. Morðingi, sem hafði
drepið tvo menn, mundi vissulega ekki hlífa drengsnáða á
flótta sínum. Enn engu að síður var hér enginn tími til að hika.
Hvert spor varð að rannsaka þegar i stað.
Að nokkrum mínútum liðnum var byggingin umkringd lög-
regluliði. Helmut Madsen höfuðsmaður stjórnaði aðgerðum.
f’eir fundu svart reiðhjól upp við bvgginguna og leirug fótspor
upp stigann.
Með varkárni fór Madsen höfuðsmaður ásamt þrem beztu
mönnum sínunt upp dauflýstan stigaganginn. Á þriðju hæð
hittu þeir snyrtilega klæddan ungan mann. Hann var aug-
sýnilega undrandi að sjá lögregluna.
„Búið þér hérna?“ spurði höfuðsmaðurinn.
„Nei, herra,“ svaraði hinn, „ég er hér bara í heimsókn. Nafn
mitt er Pelle Hardrup".
Madsen höfuðsmaður veifaði byssu sinni til merkis um að
maðurinn ætti að halda áfram, en stöðvaði hann svo aftur.
Þegar hann hafði gáð betur að, hafði hann séð að svitinn spratt
fram af enni Hardrups og hálsi, enda þótt kalt væri í veðri.
Með snörum hrevfingum leitaði höfuðsmaðurinn á þessum
grunsamlega manni. Og i vinstri vasa lians fann hann fyrir
stáli skammbyssu. „Þér eruð handtekinn, grunaður um morð,“
sagði hann.
En Pelle sýndi ekki minnstu geðshræringu, undrun, reiði
eða ótta. „Já,“ sagði hann ósköp blátt áfram. „Ég er maðurinn,
sem ]iið eruð að leita að.“
Lögreglumennirnir trúðu varla sínum eigin eyrmn. Þetta
var of auðvelt. Þetta var langsamlegasta snarasta handtaka og
fúsasta játning, sem þeir höfðu nokkru sinni heyrt getið um.
„Farið þér með okkur til þeirra persónu, sem þér voruð að
heimsækja,“ skipaði Madsen.
Pelle gekk á undan upp á næstu hæð fyrir ofan og nam stað-
ar fyrir framan dyr í hálfa gátt. Á hurðinni stóð nafnið Greta
^nkersen. — Lögreglumennirnir ýttu á undan sér þessum
^iaimi, sem liafði lýst þvi yfir, að hann væri morðingi, og
1